Wandelen met de honden in Pays du Saint-Bernard
Hét symbool van Zwitserland, de sint-bernardshond, komt uit het Val d’Entremont. Je kunt een wandeling met deze prachtige viervoeters maken, of de eenzaamheid van een bergmeer opzoeken.
Tekst en foto's Jessica de Korte
Als de lijnen van Xandy (5), Hoxane (2) en Justin (9) worden losgelaten, springen de drie sint-bernardshonden door het landschap. Ze groeten elkaar even met wat gesnuffel en begeven zich dan in een hoog tempo richting het meer. Justin duikt niet, maar lóópt het water in. Zo te zien is het mannetje dik tevreden met zijn leven: wakker worden met uitzicht op de Walliser Alpen, twee keer per dag een wandeling en niet zo hard hoeven te werken als zijn voorouders deden.
Het meer draagt twee namen: Lac du Grand Saint-Bernard en Lago del Gran San Bernardo. We bevinden ons precies op de grens van twee landen, boven op de Grote Sint- Bernardpas (2473 m) die Martigny met het Italiaanse Aostadal verbindt. In de winter ligt de sneeuw hier meters hoog en kun je alleen met ski’s of sneeuwschoenen onder de voeten vooruit komen. Als steunpunt voor reizigers stichtte monnik Bernard de Menthon in 1050 de hospice, die vandaag de dag de naam Hospice du Grand Saint-Bernard draagt. Zeven eeuwen later werden de schattige wit-bruine honden ingezet om met hun perfecte reuk verdwaalde pelgrims te traceren, als echte detectives.
Ze laten zich rustig door twee wandelaars aaien, die direct hun fototoestel tevoorschijn halen. Drie sint-bernards, met op de achtergrond het meer en de toppen van de Alpen, wat wil je nog meer? Xandy, Hoxane en Justin dragen alleen niet de typerende, houten tonnetjes met brandewijn, die je zo vaak op plaatjes ziet. Het verhaal dat onderkoelde wandelaars alcohol kregen, klopt niet. Sterker nog: dat zou levensgevaarlijk zijn. Om een slachtoffer warm te houden, ging één hond (gewicht: zo’n 90 kilo) boven op hem liggen, terwijl de andere hulp haalde.
Na een wandeling van een uur laten we Xandy, Hoxane en Justin bekaf achter bij de kennel naast de hospice. Een stuk of tien honden begint luid te blaffen. De augustijner monniken zijn de eigenaars van het klooster, het barokke kerkje, de herberg voor pelgrims, het luxere hotel, het restaurant en de souvenirwinkel. Ze houden van hun tradities, maar gaan ook met de tijd mee. Ze dragen spijkerbroeken en sandalen met sokken, regelen tijdens diensten het licht met een afstandsbediening, maar brengen je met hun hemelse Franse gezang ook zo weer terug in de middeleeuwen. Tijdens de winter, die een ééuwigheid duurt, is alleen het hostel open en komen pelgrims op sneeuwschoenen of ski’s. Op 1 juni gaat de weg weer open. De bloemen komen dan heel snel uit. Omdat de zomer kort duurt, heeft de natuur haast.”
Het hele artikel van Jessica de Korte over de wandeling met de Sint Bernardshonden en een wandeling van het dorp La Fouly naar de Col du Grand St-Bernard is de lezen in de Wallis special bij Bergen Magazine nr 1 2016.
Tip: Vanaf Champex-Lac gaat een van de steilste stoeltjesliften van Europa naar La Breya. Wandel (of step) terug door het Val d’Arpette. In Champex is Relais d’Arpette van de familie Ropraz-Murisier een mooie overnachtingsplek. Dit chalet met camping trekt veel wandelaars die de befaamde Tour du Mont Blanc lopen. In La Fouly is een andere goede camping: Les Glaciers.
