De Sennentunschi – een gruwelijk bergsprookje
Het hooggebergte in de Alpen is het thuis van talloze mythische figuren. Een ervan is Sennentuntschi, een verleidelijke dame, die het hart van herders op hol doet slaan, maar bij wie je maar beter ver uit de buurt kan blijven. Want het verhaal van Sennentuntschi is niet zomaar een sprookje; het verhaal is eigenlijk pure horror.
Het gruwelijke sprookje van Sennentuntschi:
De herders in Wissenboden hadden niet erg veel te doen. Ze vulden hun dagen met dagdromen over mooie meisjes, want zelf hadden ze hoog in de bergen niet zo’n spannend liefdesleven. De vrouwen in het dorp wilden namelijk graag de hele dag met hun man zijn, maar dat konden de herders hen niet geven. Die waren lange tijd van huis om hun kuddes te hoeden.
Op een dag kwam één van de herders, genaamd meester Senn, ineens aanzetten met een pop. Die had hij in geheim gemaakt. Haar hoofd was gemaakt van hout, en was gedecoreerd met ogen en rode lippen. De haren waren gemaakt van gele linten. Van een hooivork had hij een lichaam gemaakt, en daarbij had hij zelfs van een stel hooibalen borsten op de pop gemaakt.
De herders raakten al snel aan de pop gehecht. Diezelfde dag nog dansten ze met haar en de volgende dag zat ze samen met de herders aan het ontbijt, zodat de mannen haar lepels met eten konden voeren. In de nacht lieten ze pop zeker niet achter. Daarvoor hechtten de herders zich te veel aan haar. Elke nacht hield ze daarom één van de bedden van de herders warm. Dat wisselden ze elke nacht eerlijk af.
Maar al snel besloten de herders dat ze niet menselijk genoeg was. Hun ‘vriendin’ moest gedoopt worden. De herders organiseerden een plechtigheid. Zonder echte priesters en zonder heilig water. In plaats daarvan gebruikten de herders vloeibare mest. Maar tijdens de plechtigheid ging het mis. Op het moment dat de mest over het hoofd van de pop werd gegooid, opende ze haar ogen en rende weg.
De herders schrokken zich wild en haastten zich naar hun hut, in de hoop dat ze daar veilig waren voor de tot leven gekomen pop. Maar in hun hut waren ze niet veilig voor het onheil dat ze hadden ontketend. Toen de ontredderde herders bij hun hut aankwamen, zat de pop daar onbeschaamd de hele voedselvoorraad op te eten. Hierdoor hadden de herders, die zich dood waren geschrokken van dit aanzicht, geen avondeten meer. En daar bleef het niet bij. Nadat het eten voor die avond op was, stortte de pop zich op de rest van de voorraden.
Daardoor ontstaken de herders op hun beurt in woede en besloten de pop maar uit elkaar te halen. Ze overvielen de pop en trokken die zonder veel moeite uit elkaar. Ze gingen slapen en de volgende dag trokken ze weer de velden in, nadat ze met elkaar af hadden gesproken dat ze het hier nooit meer over zouden hebben. De pop die tot leven was gekomen, zou een vergeten zaak worden.
Maar helaas; de pop besloot voor hen dat zij niet vergeten zou worden. Toen ze in de avond de hut weer betraden, zat de pop daar. En weer zat ze te eten. Vol ongeloof namen ze haar mee en gooiden haar in het ravijn. Maar ook dit hield de pop niet tegen. De volgende avond groette ze de herders met een brede lach.
De herders moesten maar accepteren dat dit hun nieuwe gast in de hut was. Ze sloegen grote voorraden eten in en wisselden, net als eerst, weer de nachten af. Dat ze hun bed nu nog steeds warm hield, vonden ze echter niet zo erg.
Naarmate de tijd verstreek en de zomer voorbij ging, moesten de herders weer naar het dorp. Maar de herders wilden niet dat de pop meeging. Na wat wikken en wegen, besloten ze stiekem weg te sluipen en ongezien naar het dorp te vluchten. Maar dat had de pop door. Ze hoorde de deur kraken en liep naar de herders toe.
‘Niet zo snel mijn heren,’ sprak ze. ‘Jullie hebben met mij mogen spelen, dus nu is het mijn beurt. Ik kan niet naar het dorp, dus één van jullie moet bij mij blijven.’ Met haar vinger had ze streng naar meester Senn gewezen. Hij besloot de rol van dappere man aan te nemen en vertelde de anderen dat ze vast moeten gaan en dat hij er later wel achteraan kwam.
De andere herders renden vol van opluchting snel weg. Pas toen ze de bomen bereikten, besloten ze om te keren en te controleren of het wel zo’n goed idee was om meester Senn daar achter te laten met de pop. Toen ze terugkwamen was het echter al te laat. Ze stonden als bevroren te kijken naar de bloederige overblijfselen van meester Senn.
Met haar nagels had de pop de huid van meester Senn gehaald. Die huid was ze nu aan het dak aan het spijkeren om te laten opdrogen. Dit was haar manier van wraak nemen op de herders die haar hadden misbruikt.
Van sprookje tot horrorverhaal
Het verhaal over Sennentuntschi is bekend in Zwitserland, maar soortgelijke verhalen worden op veel meer plekken in de Alpen verteld. Het thema is vaak hetzelfde: verveelde herders maken een pop die hen wat gezelschap kan houden, en meer. Maar op zeker moment komt de pop tot leven en neemt gruwelijk wraak. Het verhaal doet daarmee sterk denken aan een oude Griekse mythe over Prins Pygmalion, die een standbeeld van de liefdesgodin Aphrodite laat maken. Dat standbeeld is zó perfect dat de prins verliefd wordt op het beeld. De gruwelijke elementen in het verhaal over Sennentuntschi zijn waarschijnlijk later in het verhaal verwerkt als afschrikking. Het gruwelijke verhaal moest ervoor zorgen dat de mannen die lange tijd hoog op de almen zaten, hun gedachten onder controle hielden en zich niet bezondigden aan prostituees of goddeloze fantasieën.
Sennentuntschi-schandaal?
De variant op het verhaal waarin de pop gedoopt wordt met mest in plaats van heilig water, leidde nog tot een groot schandaal. In 1972 maakte een Zwitserse theatermaker een enigszins erotisch getint stuk op basis van het verhaal. Zijn versie van het verhaal werd in 1981 uitgezonden op de Zwitserse televisie veroorzaakte toen ineens een enorme storm van ophef. Niet de erotische scenes deden de gemoederen hoog oplopen, maar dat er mest werd gebruikt in een heilig ritueel stootte veel gelovigen tegen de borst.
In 2010 verscheen er een nieuwe film op basis van het verhaal in Zwitserse bioscopen. Deze versie van de vertelling was een échte horrorvariant, waarbij het vooral draaide om de bloederige elementen van het verhaal.
Bron: Bergwelten.com
