De stilte van het Antholzerdal
De bergtoppen rond het Antholzerdal bereik je op spierkracht. Hier geen kabelbanen of treintjes, maar goed zweten, fijne blaren en gegarandeerd spierpijn. Toch zijn deze bergen die ontbering waard. De uitzichten op de Dolomieten en het Zillertal zijn van een zeldzame schoonheid en het terrein is gevarieerd. Je kunt hier klauteren en klimmen boven de 3000 meter, maar ook prachtige alm wandelingen maken.
Tekst & foto’s Frank Peters
Berggids Andreas Messner (geen familie van) bij het kruis op de Hintereböden
Dit is één van de favoriete plekken van Andreas waar veel van zijn jeugdherinneringen liggen. “Toen ik zes jaar was kwam ik hier al. Tijdens zomervakanties paste ik op de koeien”. Het leven in de bergen was eenvoudig. Communicatie met het dal was er niet, alhoewel... “Telefoonverbindingen kwamen later pas en we hadden geen geld voor batterijen in een radio, maar als er slecht weer op komst was werden de klokken in het dal geluid en wisten we dat we de koeien naar binnen moesten halen”.
De Hintereböden beklom hij vaak. Verder naar boven, op 2818 meter, ligt de Rote Wand. De route naar de top is de populairste wandeling en skitour in het Antholzerdal. Helaas kunnen we op de dag dat wij er zijn de top niet beklimmen vanwege voorspeld onweer en dalen we af richting de Steinzgeralmhut.
Steinzgeralmhut
Bij de Steinzgeralmhut klinkt muziek. Een liedje over Rudi. Oostenrijkse gezelligheid met trekharmonica. Om ons heen bos en almen. In de verte de Rieserfernergruppe met Hochgall als hoogste top en de verderop gelegen Fernerköpfl, die we overmorgen zullen beklimmen.
We eten een Tiroler Kaspressknödel en worden bediend door Heidi, OK een iets oudere versie, maar ze maakt het plaatje toch compleet. En ondanks het feit dat Heidi eigenlijk uit Zwitserland komt, is dit het Tirol zoals ik het me altijd heb voorgesteld. Het Tirol van mijn eigen jeugdherinneringen.
Fernerköpfl
Voor ons doemen de eerste grote rotsblokken op. Hier begint het klauterwerk naar het op 3249 meter gelegen topkruis van de Fernerköpfl in de Rieserfernergruppe. Andreas gaat voorop. Ik volg het geluid van het tikken van zijn pikkel op de granieten rotsen. Soms kijk ik naar boven en zie een nietige klimmer in een immens landschap dat zich tot het Zillertal uitstrekt. Wanneer zweetdruppels weer in mijn ogen prikken vervolg ik hijgend mijn weg over het gesteente.
Magerstein
We klimmen verder in de richting van de Magerstein. Eerst onder de Frauenköpfl door en dan verder over een kleine gletsjer. In de stralende zon bereiken we het hoogste punt van vandaag, 3273 meter. De top biedt een uitzicht om nooit meer te vergeten. 360 graden schoonheid. Strakblauwe hemel, heel klein beetje wind. Perfecte dag.
Rieserfernerhütte
Vanaf de top van de Magerstein hebben we ook uitzicht op de Rieserfernerhütte (linksonder tussen de sneeuwvelden) waar ik zal overnachten.
Even boven de hut ligt een schitterend uitkijkpunt met zicht op het Antholzerdal en de daar bovenuit stekende Dolomieten. Een prachtige plek voor de zonsondergang.
Dolomieten in avondlicht
Het Antholzerdal biedt een vrij onbekend, maar fantastisch uitzicht op de Dolomieten. Nooit gedacht dat ze van hieruit zo mooi te zien zouden zijn. De zonsondergang levert een prachtige lichtshow waarvan ik in mijn eentje getuige ben. Naarmate de zon verder zakt veranderen de kleuren van oranje naar donkerrood met een paarse nagloed. In het half donker daal ik af naar de hut om een paar uur later weer terug te wandelen voor de zonsopgang. Ook die is spectaculair te noemen.
Het volledige verhaal lees je in Bergen Magazine 2017-3. Praktische informatie over wandelen in het Antholzerdal vind je hier. Meer wandelverhalen van de auteur zijn te vinden op de site van Frank Peters
