Deel 3 uit Topteams, samen bergen verzetten
Hoe creëer je een topteam? Een team dat, naarmate het team hoger en dichter bij het doel komt, nog steeds kan samenwerken? De Nederlandse bergbeklimmers Katja Staartjes, de eerste Nederlandse vrouw die Mount Everest beklom, en Menno Boermans, fotograaf en bergredder, bundelden hun krachten. Katja Staartjes beschrijft achttien pijlers die van je team een topteam maken, Menno Boermans illustreert met zijn foto’s hoe je bergen verzet. Bergwijzer mag drie stukken uit dit boek publiceren. Hier lees je deel 3.
Tekst en foto’s Katja Staartjes en Menno Boermans
Geolide machine (pag. 223)
Expeditie Nepal Traverse. Dag na dag trekken we van West- naar Oost-Nepal: Henk, de Nepalees Chhiree en ik. Het is dag 53 en we staan met onze twee tentjes op 4700 meter op een uiterst afgelegen en ruige hoogvlakte, pal tegen de grens met Tibet. We leven al weken volgens het ritme van de natuur en ontwaken als het licht wordt. Het is vijf uur als ik me uit de slaapzak wurm en naar buiten ga om water te halen, uit de minuscule bron even verderop.
Het was even zoeken geweest, gisteren, maar Chhiree had gelijk gehad: er is water in de buurt van deze verdroogde kampeerplek. Hoe hij dat wist? Omdat hier enkele herdershutjes staan, die op dit moment overigens verlaten zijn. Water halen doen we om beurten, want niemand heeft ’s morgens vroeg zin om de warme slaapzak te verlaten. Het is onderdeel van onze vaste taakverdeling. Wat we inmiddels ook weten: Henk zal eerder klaar zijn voor het vertrek. Ik ben trager met mijn rugzak inpakken en onze aanpak verschilt volledig. Ik haal de rugzak elke ochtend leeg, om vervolgens alles in de gewenste volgorde terug te stoppen: de slaapzak onderin, dan de zware spullen erbovenop tegen mijn rug, en wat ik onderweg nodig heb bovenin. Dat is niet alleen praktisch, maar door de gewenste gewichtsverdeling draagt de rugzak stabiel als een huis.
Henk daarentegen piekert er niet over om alles ’s morgens uit zijn rugzak te halen en er opnieuw weer in te doen. Hij propt z’n slaapzak er gewoon bij in. En zo zit meneer elke ochtend gereed, terwijl zijn vrouw nog driftig aan het inpakken is. In ons eerste jaar samen werd Henk weleens ongeduldig. Inmiddels doorstaat hij dit alles zonder dat er een onvertogen woord over zijn lippen komt. Soms gaat hij alvast naar buiten de tentharingen lostrekken. Ik doe dan de laatste dingen in mijn rugzak en reik daarna Henk onze bepakking aan. Tot slot rol ik de matjes op en check of er niets achterblijft. Het is even voor half zeven als ik de behuizing uit stap, want we gaan dagelijks om half zeven op pad. Samen met Chhiree vouwen we de twee tenten op en ieder bindt zijn deel op de rugzak vast. Klaar voor vertrek!
En tussen de middag? Als de omstandigheden het toelaten lunchen we bij stromend water met noedelsoep. Ook dan zijn we met z’n drieën een geoliede machine. En iedere dag opnieuw blijkt elk nadeel z’n voordeel te hebben: het moge duidelijk zijn wie de spullen in de rugzak wél en wie ze níét kan vinden. Dan is het mijn beurt om geduldig te glimlachen.
Dit boek bestellen als inspiratie voor jezelf, of je vrienden, collega’s of klimmakkers? Dat kan hier! Eerst meer lezen? Hier plaatsten we deel 1 en deel 2.
