Denk om uw bagage en tot ziens!
Ben ik er klaar voor? Kan ik de Alpe d’Hues aan? De spoorbrug over het Van Starckenborg kanaal vormde wekenlang, als enige klimmeters, een belangrijk obstakel in mijn trainingsparcours. Een spoorbrug is in de meeste opzichten niet te vergelijken met Alpe d’Hues. Geen rennersnamen op het asfalt, geen bochten met nummerbordjes en ik kwam al helemaal geen grijze man, met baard, in een duivels-pak tegen. Ik moest het doen met stadjers die hun hond uitlieten, langs razende treinen en als ik geluk had een boot die onder de brug door vaarde. Auteur: M. GroeneveldHet is zo ver. Na een nacht rijden komen we aan in Bourg d’Oisans. Wat zullen we doen? Eerst even bijslapen? Natuurlijk niet! We zijn hier om te fietsen, niet om weg te dromen. Het materiaal wordt voor een laatste keer nagekeken. Ik zet mijn remmen nog iets dichter op de velg. Het is stil. Alle vier zijn we vermoeid van de reis, maar de angstaanjagende berg houdt onze lippen op elkaar . Zal ik net als Hennie Kuiper, Joop Zoetemelk en Peter Winnen, zegevieren boven op de top? We gaan van start. Het is geen wedstrijd tegen elkaar, maar tegen jezelf. Kom op Maarten! De benen voelen aardig, zeker niet top. Ieder begint op zijn eigen tempo te fietsen en er ontstaan al snel gaten. De berg heeft ons in zijn greep. Ik moet nog een tandje terug. In de buitenbocht weer een tandje erbij en met goede moed weer het rechte stuk op. Het uitzicht wordt steeds mooier en het skihotel komt dichterbij. Het gaat de goede kant op. Ik krijg nog meer moraal van: Hup Michael! Hup Michael! Met vette letters op de weg. De spoorbrug schiet in mijn gedachten. Je hebt toch veel tijd samen doorgebracht en een band met elkaar opgebouwd. Het voelt een beetje als vreemdgaan. Ik berijd een ander. Het zweet breekt me uit en ik ga zwaarder ademen. Het einde nadert en de finish lonkt. Ik steek mijn armen in de lucht, knijp mijn ogen dicht en plots raast er met een noodgang een trein voorbij. Deze reportage is een van de inzendingen voor de patagonia - schrijfwedstrijd