Interview deelnemer BMMBE Harrie Boelens

Waarom doe je mee aan de expeditie?

Bergwandelen is naast hardlopen mijn favoriete vrijetijdsbesteding. Het lijkt mij geweldig om in een groep te starten met de voorbereiding en vervolgens onder begeleiding naar de hoogste top van de Alpen te gaan. De informatieavond heeft me nog meer enthousiast gemaakt en ik heb dan ook met spanning uitgekeken naar de dag dat de deelnemers bekend werden.

Over Harrie Boelens:

Mijn naam is Harrie Boelens (56). 32 Jaar getrouwd met Dorette. 3 Tot 4 keer per week loop ik hard bij Eindhoven Atletiek. Ik loop regelmatig halve marathons en 1x per jaar een hele marathon in de stad waar we wonen, Eindhoven.

Gedurende de wintermaanden is trailrunning mijn favoriete sport. Daarnaast is natuurlijk bergwandelen altijd weer een uitdaging, golf ik graag (maar veel te weinig), ga graag op vakantie (liefst een actieve), bezoek regelmatig het muziekcentrum en theater en geniet van het leven dat we samen hebben.

Wat doe je in het dagelijks leven?

In het dagelijks leven ben ik Sr. consultant en applicatiebeheerder.

Wat verwacht je van de Mont Blanc expeditie (BMMBE)?

Een gezellig en sportieve uitdaging, waarin ik mezelf zonder twijfel een of meerdere keren ga tegenkomen.

Hoe ga je je voorbereiden?

Een onderdeel van hardlooptraining is core stability oefeningen en het trainen van bovenbeenspieren. Dit onderdeel van de training zal ik de komende maanden fanatieker gaan beoefenen.

In het najaar loop ik regelmatig in België trailrunwedstrijden.Waaronder Houffalize in december en Spa in maart, dit zijn twee zeer uitdagende wedstrijden met behoorlijk wat hoogtemeters. Hiermee train ik mijnuithoudings- en doorzettingsvermogen. Maandelijks loop ik ongeveer twee keer een wedstrijd tussen de 20 en 35 km.

En natuurlijk de voorbereidingen met de groep, deze zullen een groot deel bijdragen aan een goede en fitte start van de expeditie.

Wat is je meest indrukwekkende beklimming tot nu toe geweest?

Samen met Dorettenaar de Mount Kinabalu in Borneo, 4095 meter, was de meest indrukwekkende beklimming. Een tocht van twee dagen, het lopen in het donker naar de top en daar met zonsopgang aankomen was een geweldige ervaring.

Hoe motiveer je jezelf om op moeilijke momenten toch door te gaan?

Iedereen komt een keer een moeilijk moment tegen, dat vertel ik ook tegen de lopers die ik begeleid die voor de eerste keer een halve marathon gaan lopen.

Er zijn wat mij betreft drie fases van moeilijke momenten.

1. Ik heb het een beetje moeilijk. Ik probeer dan met mensen om mij heen een gesprek te starten. Dit geeft afleiding en helpt erg goed.
2. Ik heb het moeilijk. Het helpt dan om te genieten wat er om mij heen gebeurt. Dit kan zijn mensen, natuur, een boom, een wolk, etc.
3. Ik heb het bijzonder moeilijk. Ik word dan stil, heb weinig interesse in wat er om mij heen gebeurt. Ik probeer nu geen energie te verspillen. Wanneer dit in de bergen voorkomt, blijf ik rustig mijn pad, geconcentreerd volgen. Ik focus mij op het resultaat, de finish, die altijd mooi is.

Wat vind je het moeilijkste aan bergbeklimmen?

Ik vind het moeilijkste aan bergbeklimmen, geconcentreerd blijven lopen. In de bergen is het overal even mooi, de vergezichten zijn schitterend. Wanneer je te veel om je heenkijkt is een foutje snel gemaakt.

Wat vind je het leukste aan bergbeklimmen?

Dat zijn toch echt de vergezichten, maar ook de mensen die je tegenkomt. En natuurlijk de “rust” van de bergen, die eigenlijk nooit stil is. Je hoort altijd wel de wind of het geluid van water. Dat maakt het slapen in een tent zo bijzonder in de bergen.

Wat is het meest bijzondere dat je hebt meegemaakt in de bergen?

In 2003 maak ik samen met een vriend een meerdaagse wandeling in de Pyreneeën. We lopen van Frankrijk naar Spanje door Breche de Roland. Nadat we naar een lager gelegen dal afgedaald zijn komen we twee ervaren lopers tegen, die ons voor de volgende dag een tip geven, een route langs de Colorado Canyon. We wisselen nog e-mailadressen uit om onze wandelervaring te kunnen delen.Hierna lopen zij terug naar de Breche richting Frankrijk.

Het weer begint nu heel snel slecht te worden. Het begint te onweren en zeer hard te hagelen. Geen grot te bekennen, we staan op een open vlakte in een dal, zonderbeschutting. Dit is een plaats waar je niet wilt zitten met noodweer. De hagelstenen zijn zeer groot en we besluiten toch snel onze tent op te zetten. Regelmatig moeten we de tenten uit om het ijs van de tent te vegen, onder het gewicht van de hagelstenen zou deze kunnen scheuren. Steeds waren onze gedachten bij de twee lopers die het steile pad namen naar de Breche.

Gelukkig hebben ze later gemaild wat ze meegemaakt hebben. Het was heel heftig. Het weer sloeg op een onvergetelijke manier om. Ze vonden een schuilplaats, maar het werd erg koud en ze hadden geen warme kleding bij zich. Na het onweer dat anderhalf uur aanhield, was de berg wit van de hagelstenen. Uiteindelijk konden ze verder en kwamen om 22.15 uur verkleumd en uitgeput aan bij hun tenten. Wat als een zomerse wandeling begon, werd een hachelijk avontuur om nooit te vergeten.