Interview deelnemer BMMBE Shirley Akkerman

Waarom doe je mee aan de Mont Blanc Expeditie?

Mijn vriend Rinke had zich ingeschreven voor de expeditie en na het bijwonen van de bijeenkomst was ik ook helemaal om! Ik ben een groot fan van bergen en heb alleen, maar ook samen met Rinke al mooie trektochten door dit soort gebieden gemaakt. Om boven op de Mont Blanc te staan zou toch wel de ultieme verovering tot nu toe worden.

Over Shirley Akkerman:

Ik ben een harde werker, maar ook absoluut een levensgenieter. Vroeger gingen wij eigenlijk nooit op vakantie, maar tijdens mijn studie heb ik drie jaar lang op verschillende plekken in het buitenland gewoond (Helsinki, Parijs, Nantes, Warschau, Barcelona) wat mijn reislust flink heeft gevoed. Sindsdien probeer ik minimaal 1 keer per jaar een mooie reis te maken waar ook spannende sportieve activiteiten aan gekoppeld worden en sinds drie jaar heb ik de perfecte partner gevonden die dit ook graag doet! Ik woon samen met mijn vriend Rinke in Rotterdam waar wij ons prima vermaken en ik probeer zo nu en dan leuke stedentrips te maken met Rinke of vriendinnen. Verder heb ik vroeger heel veel gedanst maar hou het tegenwoordig bij hardlopen.

Ik werk fulltime als Retail Manager voor het merk XD Design.

Wat verwacht je van de expeditie?

Ik probeer nooit te hoge verwachtingen te hebben, dan kan iets ook niet tegenvallen. Maar ik denk (en hoop) toch wel dat dit een overgetelijke ervaringen gaat worden. Alle afzonderlijke elementen van de tocht heb ik al eens meegemaakt en gedaan, maar zo allemaal samen in 1 grote tocht is toch weer onwijs spannend! Het wordt hopelijk een grote overwinning voor mezelf en het mooiste is dat ik deze mooie ervaring kan delen met Rinke en de rest van de groep.


Hoe ga je je voorbereiden?

Ik ga me vol storten op het hardlopen, hier krijg ik een goede conditie van en dit traint mij ook goed om mijn ademhaling onder controle te houden wat op de berg goed van pas zal komen hoe hoger we komen.

Wat is je meest indrukwekkende beklimming tot nu toe geweest?

Mijn tocht naar Everest Basecamp die ik in mijn eentje ondernomen heb toen ik 23 was. Tijdens deze tocht heb ik eerst de Kala Patthar (5,545) beklommen en daarna ben ik doorgegaan naar Everest Basecamp (5,364). Dit was een tocht van 14 dagen midden in de Himalayas waar elke dag het landschap weer compleet anders was en je steeds verder in het bergmassief terecht kwam. De omgeving tijdens deze tocht was onvergetelijk mooi. Ook het feit dat ik, ondanks dat veel mensen niet dachten dat ik zoiets zou kunnen, het toch maar mooi gedaan heb is voor mij een onvergetelijke ervaring.

Hoe motiveer je jezelf om op moeilijke momenten toch door te gaan?

De tocht naar Everest Basecamp was op het laatst alles behalve makkelijk door hoogteziekte, maar als ik eenmaal ergens aan begonnen ben en ik heb besloten dit te gaan doen tot het einde, dan kan ik ook een bepaalde knop omzetten, verstand op nul en gaan. Ook het feit dat dit soort sportieve activiteiten niet direct achter mij gezocht worden en mensen al gauw de neiging hebben om te denken dat ik zoiets niet zou kunnen motiveert mij des te meer om het juist mooi wel te doen en iets tot het einde af te maken.

Wat vind je het moeilijkste aan bergbeklimmen?

Zuurstofgebrek op grote hoogte, elke stap wordt een opgave. Hier kan ik soms gefrustreerd door raken omdat ik in mijn gedachten gewoon lekker door wil lopen, maar je lichaam werkt op die hoogte niet in hetzelfde tempo.

Wat vind je het leukste aan bergbeklimmen?  

Het adembenemende uitzicht, (heel cliche) maar ook het gevoel dat wij als mens maar een hele kleine stip op zo’n immens grote berg zijn en het overwinningsgevoel dat je de hele wereld aan kunt. Vooral ook dat overwinningsgevoel heeft een lange nawerking, dan kun je op werk bv weleens nerveus ergens voor zijn, en dan denk je bij jezelf ‘wat is dit nou vergeleken met het trekken door de Himalaya en de Kala Patthar beklimmen’ en dan is dat nerveuze gevoel direct weg.

Wat is het meest bijzondere wat je hebt meegemaakt in de bergen?

Dat is niet per se een moment, maar meer het gevoel van kameraadschap. Iedereen helpt elkaar en wanneer je allemaal hetzelfde doormaakt komt er al heel snel een band tussen mensen. Ik was in de Himalaya’s alleen, maar heb onwijs veel steun (en plezier) gehad van alle mede lopers die ik ben tegengekomen. Als je dan met een groep van die mensen de top haalt en elkaar omhelst omdat je het gehaald hebt is dat een bijzonder moment.