Lago Corvo in het Stelvio Natuurpark

Wandelen op grote hoogte en plots op de oever van een bergmeer staan, ik blijf het bijzonder vinden. Lykke, mijn border collie, is niet meer te houden en neemt een duik in het frisse water. De klim naar Lago Corvo was pittig en het is een warme dag, dus dit is het moment om aan de oever van het meer even van het uitzicht te genieten en uit te rusten.

Tekst - foto’s Sytske Maaijen

Bergop

Deze ochtend heb ik vroeg afgesproken met twee vriendinnen aan het begin van Val di Rabbi, een zij-dal van Val di Sole. Eén van hen kent de streek op haar duimpje en onder haar leiding gaan we met z’n drieën en Lykke op pad. We rijden iets verder Val di Rabbi in tot parkeerplaats Cavallar (1.450 m) nabij het kleine gehucht Piazzola di Rabbi.

wandelen naar lago Corvo

De metershoge lariksen staan fier om ons heen en filteren de zonnestralen terwijl Sandra vlot vooruitloopt. Het pad nummer SAT 108 is onverbiddelijk en zorgt dat we ons ritme aanpassen om niet steeds buiten adem te raken. Het vele mos en het water dat langs het pad over stenen en door greppels omlaag kabbelt, geeft dit bos een feeërieke sfeer.

Na ongeveer drie kwartier lopen, komen we op een bospad waaraan de malga Samocleva (1.892 m) ligt. Hier stopt tevens de Stelvio shuttlebus die vanaf de parkeerplaats tot deze bergboerderij rijdt, waardoor je het eerste deel van de route kunt besparen. Achter de malga lopen de koeien van deze bergboerderij en ze grazen het welige groene gras. Al snel volgt de keuze, bij een klein bruggetje, om links het steilere pad omhoog te nemen of het bospad. Wij kiezen voor de eerste optie om de afdaling via het bredere pad te doen.

wandelen naar lago corvo

Zontomaat

Terwijl we zigzaggend omhoog lopen, houden we het kletsen voor gezien. Ik voel dat mijn gezicht het effect ‘zontomaat’ krijgt en stop af en toe om op adem te komen, maar ook om van het uitzicht te genieten. We lopen hier in het natuurpark Stelvio en het gebergte is zoveel anders dan de mij zo geliefde Dolomieten. De steile hellingen staan vol met rododendron en de kleurschakeringen om me heen varieren van groen naar rood en bruin. Hoe mooi moet dat wel niet zijn als ze begin juli in bloei staan! Het gefluit van een marmot haalt mij uit mijn gedachten en ik zie hem fier overeind staan, gefixeerd op Lykke die als indringer wordt beschouwd.

Kort na de kleine goederenlift zien we ineens de fraaie houten hut Stella Alpina al Lago Corvo (2.425 m).

wandelen naar lago Corvo

Grensgebied

We bevinden ons hier op de grens van twee provincies; Trentino en Alto-Adige (Zuid-Tirol) en dat is te zien aan de tweetalige bewegwijzering en de architectuur van de hut. De meren liggen iets verderop en we beslissen die eerst te bezoeken. Grote rotsblokken, beekjes links en rechts, en plots staan we voor één van de vijf Corvo meren. De wolken weerspiegelen in het water en ik ontdek kikkervisjes die langs de oever verstoppertje spelen. Sandra roept dat het grootste meer vlakbij ligt en op een grote rots genieten we van dit wateroppervlak op 2.461 meter hoogte. Meerdaagse tochten zijn hier mogelijk richting Val di Pejo of Val d’Ultimo (Ultendal).

wandelen naar lago Corvo

Frisse was en fris bier

De omgeving is schitterend en zou zeker de moeite waard zijn om een aantal dagen in rond te trekken. Onze knorrende magen roepen ons tot de orde en we lopen terug naar de hut waar het schone wasgoed wappert aan de waslijn. Een geelgouden radler smaakt goddelijk en de stevige maaltijd doet de rest, we komen weer op krachten. Immers, de afdaling wacht op ons, en gezien de gemaakte 1.000 hoogtemeters, staan mijn knieën niet direct te springen. Zigzaggend over het brede pad omlaag, met de zon op onze bol is de vermoeidheid steeds meer voelbaar. Ook de koeien laten merken dat de dag lang was en liggen herkauwend onder de bomen, ons geen blik waardig gunnend. Ik opper om bij de malga de shuttlebus te nemen, maar daar aangekomen blijkt deze pas over een half uur te komen. We beslissen wat frisdrank te nemen alvorens het laatste stuk aan te gaan. Er wordt weinig meer gezegd; we concentreren ons op losliggende stenen en boomwortels en slaken alle drie een zachte zucht van verlichting als de parkeerplaats in zicht komt. Schoenen uit en slippers aan, waarna we, nagenietend van al het natuurschoon, Val di Rabbi en Val di Sole achter ons laten.