Leven in de wildernis: Miriam Lancewood

Sinds 2010 leeft Miriam Lancewood samen met haar man Peter in de wildernis van Nieuw Zeeland. Één met de natuur, zonder zich te moeten bekommeren om de tijd. Over haar avonturen schreef zij een boek: Mijn leven in de wildernis, van de Achterhoek naar Nieuw Zeeland dat sinds februari in de winkel ligt. Toen ze ter gelegenheid van haar boek even in Nederland was, had Bergwijzer de kans om haar even te bellen.

Hoe is het om weer in de urban jungle van Nederland te zijn?

Het is even wennen ja, heftig! Ik krijg weinig slaap, maar het is wel leuk! Ik wil het leven compleet leven, ik hou van extremen. Dus ook nu in alle hectiek.

Veel van onze lezers gaan goed uitgerust de bergen in. Goede outdoorkleding, stevige schoenen, rugzak die op je lichaam afgesteld kan worden… Maar al in het begin van je boek vertel je dat jij midden in de winter met je sandalen in een ijskoude rivier staat.

Klopt! Ik ben van mening dat je al die hele dure spullen niet per se nodig hebt. Wij sliepen vaak onder oude wollen dekens of gebruikten possumhuiden. En we bleven goed warm. Lang geleden gebruikten ze ook geen dure spullen, maar dierenhuiden en ze overleefden het ook. Je hoeft dus helemaal geen dure spullen mee te nemen. Dat zorgt er alleen maar voor dat op avontuur gaan voor de rijke elite wordt en dat is helemaal niet zo. Met een goede dosis lef kan iedereen op avontuur, want vrijheid kost niets.

Kunnen ze dan net zo lang als jullie op pad?

Nouja, vrijheid kost niets, maar ik denk dat zoiets niet voor iedereen is weggelegd. Ik denk dat heel veel mensen zich heel erg beklemd zouden voelen, helemaal alleen in de natuur en je moet soms ook flink op je tanden kunnen bijten. Maar iedereen zou het in ieder geval eens moeten proberen. Misschien niet een heel jaar, of een seizoen, maar twee weken, of een maandje zou wel goed zijn voor veel mensen, denk ik.

Hoe zagen jullie reizen er uit?

Meestal gingen we ergens heen, dan werden we afgezet op een plek en maakten daar een soort basiskamp. En vanuit die plek maakten we dan weer tochten verder de omgeving in. Één jaar hebben we een oude terreinwagen gebruikt, maar die waren we daarna ook weer zat. Het jaar daarna zijn we helemaal gaan lopen. Dat was een hele zware tocht. We hadden alleen onze rugzakken om al onze spullen in mee te nemen en we hebben toen heel veel gelopen. Die tocht was misschien wel moeilijker dan het schrijven van een boek.

Hoe zag je dag er dan uit tijdens zo’n reis?

Zo’n dag begon meestal met wat hout verzamelen voor een vuurtje. Daar konden we dan thee op zetten en brood bakken. En daarna moesten we op jacht voor eten. Als we genoeg eten hadden en we hoefden niet op jacht, dan gingen we op ontdekkingstocht. Dat was fantastisch. Als je dan ergens een waterval ontdekt, dan voel je je echt een ontdekkingsreiziger, die ver van alles vandaan een onbekend stukje wereld ontdekt.

Jullie namen geen gps-apparatuur of iets dergelijks mee, was je niet ongelofelijk bang om te verdwalen?

We namen inderdaad niks mee. Dat soort apparaten vinden we dus niet nodig, enze zijn ook onhandig, je moet ze steeds weer opladen, en dat kan natuurlijk helemaal niet. In het begin was ik soms wel even bang dat je de verkeerde kant op loopt, maar je leert vanzelf dat dat eigenlijk niet kan. Op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland heb je namelijk heel veel hoofd- en zijrivieren en die helpen je bij je oriëntatie. Als je die rivieren volgt kom je altijd weer op een herkenbaar punt uit. Als je dat eenmaal weet, kun je bijna niet meer verdwalen.

In je boek lezen we dat dat jagen helemaal niet zo makkelijk is. Is dat nog een beetje goed gekomen?

Ja uiteindelijk wel. Maar dat was is niet heel makkelijk. Ik moest eerst leren om de dieren echt te ‘vinden’. En daarna moet je ook nog leren schieten. De eerste twee jaar heb ik dat met pijl en boog gedaan, en dat doe ik soms nog steeds, later heb ik een geweer gekregen. Daarmee wordt jagen wel makkelijker en humaner. Ik had geleerd om met pijl en boog heel dichtbij de dieren te kunnen komen. Met een geweer schiet je dan makkelijk in één keer goed raak, dan heeft het dier ook zo min mogelijk te lijden.

We maken ook gebruik van voedselvoorraden die we van te voren aanleggen. Dat hebben we altijd goed georganiseerd, zodat we niet zomaar zonder eten komen te zitten, als je niet kan jagen, of als de jacht niet lukt. Dus dan is het vlees eigenlijk een extraatje. Behalve in de winter in dat jaar dat we alles te voet deden. We liepen dat jaar wel 3000 kilometer. Toen hadden het vlees echt nodig! Het was zo koud dat we vlees moesten eten om genoeg energie te hebben in de koude winter. Dus we moesten wel.

Mis je nooit iets?

Nee, de schoonheid van de natuur is zo overweldigend mooi, daar zal ik niet snel iets missen. Al zou ik het soms wel fijn vinden om even iets in een wasmachine te kunnen gooien, en dat je kleren dan naar bloemetjes ruiken als ze er uit komen. We wassen altijd in de rivieren met gewone zeep, en dat gaat hartstikke prima, maar alles is altijd een beetje vies, m’n handen van de roet van het vuur enzo.

En zo ver weg van alles, is jullie nooit iets overkomen?

Gelukkig nog niet nee. Misschien zit in die isolatie ook wel een stukje van de veiligheid. Je wordt er heel voorzichtig van als je zo van hulp verstoken bent. En dat zorgt er misschien wel voor dat je wat minder snel een ongeluk krijgt. Net als dat ik vaak op gewone sandalen een rivier doorwaad. Ik pas dan echt goed op, en daardoor gaat het minder snel mis. Maar ik merk ook aan mezelf dat ik wel gewoon beter word in dat soort dingen. Eerst moest ik nog goed op m’n balans letten als ik bijvoorbeeld over een rotsig stuk liep, nu heb ik dat zo veel en vaak gedaan, dat ik er heel makkelijk overheen loop. Door het avontuur op te zoeken, ben ik er ook gewoon beter in geworden. Maar daar moet je wel een beetje aanleg voor hebben, ik was altijd al sportief, dat zal wel geholpen hebben natuurlijk.