Thuiskomst na de Sierra Nevada
Daar komt hij dan, mijn oude backpack. De elastieken zijn geknapt, de robuuste stof is op plekken doorgesleten en er zitten vlekken op die voor mij niet meer naar herkomst traceerbaar zijn, maar die in een laboratorium ongetwijfeld stellingen vol petrischaaltjes zouden kunnen vullen. Mijn backpack, vol met stinkende was en een aantal zorgvuldig ingepakte souvenirs. Ik grijp het hengsel en probeer de zware rugzak elegant op mijn rug te zwieren. Ik ben thuis. En het maakt na maanden weer wat uit als ik door mijn knieën gezakt voorover buig en een oude mannen-“Umpf!” uitstoot als het gewicht op mijn rug landt. Nee, dat kan ik hier niet maken, niet met mijn hysterische vriendinnen die achter het glas staan te zwaaien en te wijzen naar mij.
Auteur: K. Molenaar
“Wat was nou het meest bijzondere wat je hebt gedaan?” vraagt Fleur als we even later achter een kop koffie zitten in de aankomsthal van Schiphol. Ik moet mijn ogen losscheuren van het voor mij onwerkelijke tafereel van shoppende mensen met schone haren en frisse kleding aan, om naar het verwachtingsvolle gezicht van mijn vriendin te kijken. Ook Lotte leunt naar voren en ze gaat er eens lekker voor zitten met haar kin in haar hand. “Hè ja, wat was nou het absolute hoogtepunt?”. “Het hoogtepunt, het áb-so-lute hoogtepunt?” wijfel ik. Lotte ziet een vrolijk glimlachje om mijn mondhoeken verschijnen en ze slaat haar arm vertrouwelijk om mijn schouder. “Ja schat, met wie, wanneer en hoe vaak?” “Je ging toch op een natuurvakantie?” valt Fleur haar bij. Mijn verbaasde gezicht doet de meiden bijna van de bank rollen van het lachen.
Maar als ze de tranen uit hun ogen hebben geveegd, is het hun beurt om verbaasd te kijken. In plaats van twee koppen cappuccino staat er een paar duidelijk gebruikte bergschoenen voor hun neus. Gerafelde veters. Scheuren in het leer. Een laag stof die de rand tussen de zool naar het leer volledig maskeert. Op de gezichten van de meiden staat puur afgrijzen te lezen bij het zien van mijn trouwe stappers, de verlengstukken van mijn benen van de afgelopen tijd.
“Wat doet Meneer Meindl maat 43 hier voor mijn neus?!” roept Lotte uit, terwijl de betreffende neus zich verontwaardigd heeft opgetrokken. Ik leun tevreden achterover in het zachte leer van mijn stoel en voel hoe ik langzaam terug in mijn Nederlandse leventje glijd, alsof er aan de knoppen van een caleidoscoop wordt gedraaid waardoor het beeld om me heen geleidelijk weer vertrouwd wordt. “Het absolute hoogtepunt van mijn solo trektocht over de Sierra Nevada, mijn lieve Lotte, was het uittrekken van deze schoenen!”
Deze reportage is een van de inzendingen voor de Patagonia - schrijfwedstrijd
