Voorpret! Piz Amalia: Naar de Nederlandse berg in Zwitserland

In het oostelijkste puntje van het Unterengadin ligt een berggebied met een koninklijk Nederlands tintje: Piz Amalia, een voorheen naamloze top die in 2004 werd genoemd naar onze kroonprinses. Ervaren bergwandelaars kunnen zich opgeven voor de beklimming en daarna geven Zwitserse en Nederlandse conservatorium-studenten een concert.

Tekst Noes Lautier Foto's Marcia van Bijnen & Noes Lautier

Het riante pad op de groene berghelling eindigt bij een smalle, geniepige geul met bijna verticale wanden en rotsblokken op de bodem. Tweehonderd moeizame meters hoger kunnen we de geul oversteken, maar moeten diezelfde tweehonderd meter ook weer afdalen. Een mooi gruispad zigzagt vervolgens naar de Fuorcla Maisas, een halve kilometer hogerop. Ik vind zo'n paadje heerlijk en vorder snel. Maar waar is Marcia? Een stipje nadert vanuit de diepte. Zo langzaam is niks voor haar. Marcia ploft neer op een steen en zegt: “Ik heb pap in de benen, ik voel me ziek. Nog 180 meter? Dat lukt echt niet.” 

Per bus bereiken we de volgende dag het Engadiner dorp Scuol dat beroemd is vanwege de bronnen met gezondheidsbevorderend mineraalwater, van lekker tot overheerlijk. Behalve het ijzerhoudende water dan. Dat is héél gezond, maar niet te drinken. Vroeger was er bronwater dat diarree veroorzaakte; er waren toen meer openbare wc-hokjes dan bankjes.

Met een voorraadje versgetapt bronwater overwinnen we de 1300 meter naar Chamonna Lischana (2499 m). Het huttenpad is perfect aangelegd. 'Komm rein', staat er op de deur. Aan tafel is het een vrolijke boel. “Welke route doen jullie morgen?”, vraagt Hans, een doorgewinterde bergwandelaar die een oogje op Marcia heeft.

We volgen het pad naar de Fuorcla da Rims, dat door een ruig en stenig landschap langs Piz Lischana loopt. In 2011 verdween een stuk van deze populaire wandelberg in de afgrond. Voordat we op de immense vlakte bij de Fuorcla da Rims aankomen, doorkruisen we een rotspassage die de wandeling pit geeft. We komen Hans tegen die van Piz Lischana afdaalt. “Ik was niet op de top. Het pad werd te smal en ik ben alleen. Vroeger zou ik niet omgekeerd zijn”, zegt hij met spijt in zijn stem. Wij gaan richting Rims. Hans werpt een laatste hoopvolle blik op Marcia en daalt daarna af.

Het hele verhaal lezen? Je leest het in Bergen Magazine 1 van 2019.