Creatief wandelen in Val d'Anniviers
Op de vredige Alpage de Ponchet staat een opgeknapt houten chalet, waar het ’s zomers bruist van de activiteiten. Vrijwilligers dopen de plek in juli en augustus om tot restaurant Mayen Gourmand waar fondue en raclette op het menu staan. Er worden uiteenlopende workshops georganiseerd, zoals yoga, een wandeling langs wilde planten of het bouwen van een traditioneel stenen muurtje. “Het chalet staat op een geweldige plek”, zegt Sylvia Mittaz-Mudry, een van de initiatiefnemers van de overkoepelende vereniging Pro Ponchet. “Als kind kwam ik er wel eens tijdens schooltrips in het voorjaar. Daar kan meer mee gebeuren, dacht ik. Nu barst het er van de creativiteit.”
Sylvia geeft zelf onder meer creatieve wandelingen. Ze heeft ons zojuist met de auto vanaf het dorpje Chandolin, hoog boven het Val d’Anniviers, in het bos gebracht, waar we aan houten picknicktafels mandala’s inkleuren. “Pak zonder te kijken een potlood en ga aan de slag.” Ik raak redelijk gefrustreerd omdat ik continu dezelfde kleur pak. “Wit?”, roept mijn wandelmaatje uit. “Kleur maar in wat je leeg wil houden, dat kan ook”, zegt Sylvia rustig. Haar pretogen glinsteren onder een flinke bos krullen.
Wandelen werkt natuurlijk al ontspannend, maar Sylvia wil een stapje verder gaan. Totale rust in het hoofd. Mijn mandala’s is een grote kleurenzee geworden, die van haar toont een zekere orde. Tijdens de wandeling door het bos heeft ze liever dat we even niet praten. “Neem alle klanken en geuren in je op.” Zo voelt het net alsof ik alleen ben, en zijn dit vaak de wandelingen waarvan ik me de details achteraf het beste kan herinneren. Onderweg is het de bedoeling mooie dingen mee te nemen, zoals steentjes, takken en bloemen.
We stoppen even bij Illgraben. Door erosie stortte de berg hier in en ontstond een immens bleekgeel- en roodachtig keteldal. Sommige wandelaars steken dat dwars over, maar dat is volgens Sylvia levensgevaarlijk. Nog steeds vallen met regelmaat stenen naar beneden. De krachten van de natuur zie je hier, pal onder je neus, aan het werk. Het contrast is groot met de bloemrijke Alpage de Ponchet, de alpenweide. Daar waar een bordje met “Les Cinq 4’000 ensemble” aangeeft dat je hier vijf vierduizenders kunt zien, waaronder de Matterhorn, genieten we even van het machtige panorama. Daarna gaan de handen in de klei. Met onze ogen dicht maken we onze eigen creaties waarin we ook onze meegenomen ‘stukjes natuur’ verwerken. Ik voel me wel weer een beetje kind zo, heerlijk. Ik laat mijn kunstwerkje achter bij een steen in het landschap. Wie weet dat het er volgend jaar nog staat. Als het tenminste de sneeuw in de winter overleeft.
Tekst en foto Jessica de Korte
