Dag 31 - 34 op de Pacific Crest Trail

De wekker stond vanochtend om 05:00 uur om de heetste momenten van de dag zo veel mogelijk te vermijden. Ik was niet de enige die al op was, ook andere hikers in Serenity's Oasis waren druk bezig met hun spullen pakken. Nadat ik na 2,5 kilometer Agua Dulce achter me liet en de glooiende uitlopers van de Sierra Pelona introk, was het al behoorlijk warm toen ik in de zon omhoog klom. In de schaduwkant van de hoge heuvels was het gelukkig nog heerlijk fris, dus ik kon zo nu en dan even bijkomen van de hitte. De lage stand van de ochtendzon zorgde niet alleen voor fijne rustmomenten, maar ook voor mooi strijklicht dat lange schaduwen over de heuvels in de verte wierp.

Thomas wandelt in 2025 over de Pacific Crest Trail in het westen van de VS. een tocht van 4300 kilometer, van de grens met Mexico naar de grens met Canada. Op Bergwijzer en Wandelmagazine vertelt hij regelmatig (als het internet het toelaat) over zijn belevenissen onderweg. Hier lees je zijn verhaal over het hoe en waarom van zijn tocht. Het verslag van zijn avonturen op de trail lees je afwisselend hier en bij Wandelmagazine. Daar lees je op deze pagina meer over dag 26 tot en 30.

Toen ik de eerste klim van de dag er halverwege de ochtend op had zitten, werden de lange grashalmen en bloemen aan de andere kant van de berg afgewisseld met bomen en de alomtegenwoordige chaperralstruiken van Zuid-Californië. Aan het eind van de ochtend aangekomen bij een watercache langs een autoweg, kwam ik een hoop hikers tegen die hier genoten van de schaduw onder een grote boom. Ik besloot hier gezellig bij aan te sluiten om mijn watervoorraad aan te vullen, te lunchen en het warmste punt van de dag uit te zitten. Rond 15:15 besloot ik verder te lopen naar mijn geplande tentplaats die zo'n 9 kilometer verderop lag. Warm was het nog zeker, maar het was in ieder geval iets kouder dan het begin van de middag.

Alsnog moest ik tijdens de volgende klim regelmatig afkoelen als er wat schaduw op de trail was. De late middagzon stond gelukkig al laag genoeg om af en toe achter de hellingen te verdwijnen. Aan de noordkant van de berg, waar de hete zon minder invloed heeft, viel het me net als vanochtend op dat het er een stuk groener en weelderiger was dan aan de zuidkant. De bomen waren er hoger, het gras groener en de planten meer gevarieerd, waardoor de temperatuur lager lag. Het was dan ook een verademing om door deze schaduwrijke en koele omgeving te lopen.

Bij de wildkampeerplaatsen waar ik mijn tent wilde opzetten, kwam ik Jaimie uit Nebraska en Jerome uit Frankrijk tegen. Tussen de lage bomen waar de tent van Jaimie stond, was net te weinig plek om een tent op te zetten, maar meer dan genoeg voor 'cowboycamping'. Dat wil zeggen, kamperen zonder tent. Ik legde mijn slaapmat op het grondzeil van mijn tent en legde daar mijn slaapzak op. Later kwamen ook Creature uit Maine en Cache uit Florida cowboycampen op onze plek. Nadat ik in mijn slaapzak was gekropen was ik blij dat ik oordoppen bij me had. De muizen in de bosjes maakten namelijk een hoop geluid. Mijn rugzak met eten erin had ik vlak naast me gelegd, in de hoop dat de muizen er afbleven.

Vanwege weer een hete dag in het vooruitzicht, stond ik opnieuw om 05:00 uur op. Vandaag zou ik namelijk nog steeds over nauwelijks beschutte hellingen lopen. In de ochtendschaduw was het aangenaam koel en het was bijzonder om de natuur om me heen te zien ontwaken. De zangvogels en konijnen waren er vroeg bij en halverwege de ochtend zag ik grote vlinders ronddwarrelen en hagedissen voorbij schieten. Het meeste leven was te vinden aan de groene en schaduwrijke noordkant van de hellingen van de Sierra Pelona die ik beklom en besteeg. In vergelijking met de beperktere struiken en bomen aan de zuidkant van de hellingen, was het net alsof ik me elke keer in een andere wereld bevond.

Nadat ik mijn watervoorraad had aangevuld bij de brandweerkazerne van Green Valley, was het in de late ochtend goed warm onder de brandende zon in de strakblauwe hemel. Boven op een bergrug die ik na een pittige en warme klim had bereikt, kon ik in het noorden de uitgestrekte vlakte van de Mojavewoestijn zien liggen. Daar zou het pas echt heet moeten zijn. Tijdens een afdaling langs een paar zuidelijke hellingen in de vroege middag, kreeg ik wat van die woestijnhitte mee en verlangde ik naar een lange pauze in de schaduw. Nadat de afdaling erop zat was het gelukkig tijd om te lunchen onder wat hoge bomen langs de gemoedelijk kabbelende Elisabeth Creek. Tijdens de uren die ik hier uit de zon zat, kwam ik de kampeerders van vanochtend weer tegen en sprak ik ook met Quickstop uit Duitsland en Jegs uit Nebraska. Jegs was al jaren gepensioneerd en liet met zijn aanwezigheid op de trail zien dat zijn leeftijd hem niet tegenhield om de PCT te lopen. Daar heb ik ongelooflijk veel respect voor.

Tegen 16:00 uur was het tijd om de laatste 6,5 kilometer naar mijn geplande kampplaats af te leggen. Tijdens de steile klim stond de zon gelukkig laag genoeg om af en toe achter de hellingen te verdwijnen en kon ik halverwege pauzeren bij de laatste waterbron van de dag. Toen ik me weer op een bergrug bevond, creëerde het avondlicht mooie contouren over de Sierra Pelona in het zuiden en de Mojavewoestijn in het noorden. Verderop deze bergrug zou ik mijn kampplaats delen met de mensen met wie ik had geluncht. Na de hitte van vandaag was het heerlijk om onder grote eiken te kunnen avondeten. Met een gevulde maag en het gevoel van weer een geslaagde dag, ging ik richting mijn tent. Deze had ik vanwege de zuidelijke wind aan de noordkant van een klein heuveltje gezet. Tegen het eind van de avond kwam de wind echter uit de tegenovergestelde richting. Het ging helaas niet om een zacht briesje, waardoor het net leek alsof ik tussen klapperende zeilen lag. Toen de wekker weer om 05:00 uur afging had ik nauwelijks geslapen.

Gelukkig was het een prachtige ochtend die vanwege de wind lekker koel was. Het liet maar weer eens zien dat het mes aan twee kanten snijdt als het om weers- of andere omstandigheden gaat op de trail. Vandaag volgde ik de PCT over groene bergruggen en weelderige bosrijke hellingen en passeerde ik de vijfhonderdste mijlpaal! Afgezien van een enkele pittige klim door de afgebrande restanten van een bos, bevond ik me vandaag in de schaduw of in de wind. Ik kon het met het zonnige weer dus een stuk slechter treffen. Na een lange lunchpauze bij een bassin vol met koud water, besloot ik mijn tocht over de glooiende hellingen voort te zetten.

Terwijl ik afdaalde tussen hoge grashalmen en loofbomen, kwam de Mojavewoestijn steeds dichterbij. De dorre vlakte vormde een schril contrast met de groene heuvels waarin ik me bevond. Ondanks de onherbergzame aanblik keek ik er enorm naar uit om over twee dagen door de woestijn te trekken. Aan het eind van de middag kwam ik aan bij het Horse Trail Camp, waar ik mijn tent opzette. Jerome en Jaimie waren hier al en in de avond kwamen er nog zo'n 15 mensen bij. Dit zorgde voor een hoop gezelligheid op de kampplaats en was een goed voorbeeld van de saamhorigheid die de gedeelde PCT-ervaring met zich meebrengt. Behalve bekende gezichten kwam ik ook een paar nieuwe hikers tegen, met wie ik leuke gesprekken had tijdens en na het eten. Toen het rond 20:00 begon te schemeren gingen de laatste mensen richting hun tenten en was het muisstil. Op het rustgevende ruisen van de wind door de naaldbomen na dan.

De volgende ochtend daalde ik dan echt af naar de Mojavewoestijn. De trail moest zich tijdens de weg naar beneden in allerlei bochten wringen om private stukken land te vermijden. Hierdoor moest ik tijdens de afdaling nog redelijk wat stukken stijgen, omdat een hek de meest natuurlijke route simpelweg blokkeerde. Langzaam maar zeker werden de heuvels lager en kaler en het uitzicht weidser en weidser. Nadat ik rond 10:00 uur Highway 138 was overgestoken ging ik uiteraard naar Hikertown.

Deze PCT-trekpleister wordt gerund door Richard en Martha, die jaren geleden op dit stukje land zijn komen wonen. Op een dag kwamen er allemaal zwervers op en rond hun land kamperen. Wie waren deze mensen? Waar kwamen ze vandaan en wat kwamen ze doen? Toen ze leerden dat dit hikers waren die onderweg waren naar Canada, kregen ze het idee om ze een handje te helpen. Op hun terrein ontstond een heus westernplaatsje gemaakt van houten huisjes. Zo heb je hier een heuse saloon, het kantoor van de sheriff, een winkel voor mijnuitrusting en natuurlijk een wapenwinkel. Voor een zacht prijsje kun je verblijven in een van deze typische hutjes om aan de harde woestijnwind te ontsnappen.

Toen ik aankwam was ik net op tijd om mee te gaan met een shuttle richting een winkel en restaurant in het naastgelegen Neenach. Snel regelde ik een overnachting en ging samen met wat andere hikers bij Richard in de auto zitten. Het was behoorlijk onwerkelijk om opeens in een winkel vol eten en gekoeld drinken te staan, waar je ook nog eens ontbijt kon bestellen. Vandaag bestond uit mijn gewoonlijke taken in de bewoonde wereld: kleding wassen, douchen, apparatuur opladen en voorraad inslaan. Dit laatste was zo geregeld, aangezien ik een pakje met voorraad naar Hikertown had gestuurd. Hier zat ook een nieuw paar schoenen in om de volgende 500 mijl mee af te leggen. Ik had een hoop tijd om alles te regelen en kon naast mijn ontbijt ook voor lunch en avondeten terecht in Neenach. Geweldig om weer 'normaal' eten en drinken tot mijn beschikking te hebben en wat heerlijk om weer een nachtje in een bed te slapen. Daarnaast was het ook ontzettend gezellig om hier met andere PCT'ers te zijn.

Wil je meer lezen en meer foto's zien van Thomas' avonturen op de Pacific Crest Trail? Je kunt Thomas ook volgen via zijn Polarsteps-account. Dan krijg je vaker én meer foto's van zijn avonturen te zien.