Dag 35 - 36 op de Pacific Crest Trail

Vanochtend stond de wekker om 04:45, om zo vroeg mogelijk aan de vlakke etappe door de Mojavewoestijn te beginnen. Er was een dag voorspeld met wind en een maximale temperatuur van 25 graden, maar ik zou vandaag weinig schaduw tegengekomen. Gisteravond waren er een paar groepen PCT'ers vanuit Hikertown vertrokken om de Mojavewoestijn samen en al feestend tot in de late uurtjes te doorkruisen. De laatste tijd had ik een ritme opgebouwd waardoor ik rond 05:00 uur op kon staan en dat ritme wilde ik liever niet verstoren. Daarnaast hou ik van feestjes en gezelligheid, maar loop ik het liefst rustig over de trail. Zo neem ik de omgeving beter in me op en zie ik regelmatiger dieren. Helemaal alleen was ik niet, want T-rex uit Canada wilde ook 's ochtends vroeg vertrekken. Hij was gisteren na iets meer dan 50 kilometer lopen in Hikertown aangekomen. Vanwege deze astronomische afstand zei ik gisteren tegen T-rex dat ik niet wist of ik hem kon bijbenen. Hij wilde echter rustig aan doen, dus hij was niet van plan snel te lopen. 

Thomas wandelt in 2025 over de Pacific Crest Trail in het westen van de VS. een tocht van 4300 kilometer, van de grens met Mexico naar de grens met Canada. Op Bergwijzer en Wandelmagazine vertelt hij regelmatig (als het internet het toelaat) over zijn belevenissen onderweg. Hier lees je zijn verhaal over het hoe en waarom van zijn tocht. Hier lees je zijn vorige verslag over dag 31 tot en met 34.

We vertrokken in de koele ochtend en kwamen al snel aan bij het L.A. Aquaduct, die we een tijdje zouden volgen. Het aquaduct bestaat afwisselend uit een pijpleiding en een ondergrondse en bovengronds kanaal, en loopt van Owens Lake naar Los Angeles. Het waterwerk stamt uit 1913 en en had als doel om het snelgroeiende Los Angeles van water te voorzien. Het water wordt via het 375 kilometer lange aquaduct gewonnen uit Owens Lake, dat uit smeltwater uit de Sierra Nevada bestaat. 

De aanleg van het aquaduct heeft ervoor gezorgd dat Owens Lake 90% van zijn oorspronkelijke wateroppervlakte kwijt is geraakt en dat de vruchtbare Owens Valley grotendeels is veranderd in een woestijn. Gemeenschappen in de vallei konden hierdoor niet meer rondkomen van landbouw, wat leidde tot verschillende acties tegen het aquaduct. Zo werd de pijpleiding van het aquaduct in de jaren twintig met dynamiet opgeblazen door boze boeren en zijn er zijn zelfs momenteel meerdere rechtszaken gaande tegen de stad Los Angeles.

Terwijl de zon verder boven de horizon kwam, werd het landschap weidser en weidser. Door de vlakke bodem van de Mojavewoestijn konden we ontzettend ver kijken en zagen we de bergen in de verte achter de horizon verdwijnen. Behalve wat struiken en de bijzondere Joshua trees stak er om ons heen nauwelijks iets boven de grond uit. Totdat we de eerste windmolens tegenkwamen. Vanwege de onaflatende wind in de woestijn kan er hier een hoop energie worden opgewekt. In combinatie met de velden zonnepanelen die we zagen worden de omstandigheden hier optimaal benut. 

In de buurt van een kraan die water tapte uit het aquaduct besloten we onder een brug over een droge rivierbedding te lunchen. Vanwege het nagenoeg vlakke terrein en gunstige weer hadden we vanochtend meer dan 27 kilometer gelopen, zonder daar veel van te merken. Het was echter wel lekker om even uit de zon te zitten. Na een lange pauze in de schaduw gingen we weer onderweg. T-rex was iets eerder vertrokken en wist niet of hij op dezelfde plek zou kamperen als ik. Wellicht had hij namelijk nog wat extra mijlen in de benen zitten. Met zijn gemiddelde afstanden kon ik dat goed begrijpen.

De trail bewoog zich gaandeweg steeds steiler door de glooiende heuvels, waardoor de laatste mijlen van de dag de zwaarste waren. In een rustig tempo was het goed te doen, maar ik merkte wel dat ik vanwege de droge lucht meer water dronk dan gewoon. Bij een kruising met een onverharde weg kwam een pick-uptruck langzaam tot stilstand, pal op de trail. De chauffeur deed zijn raam open, hield twee flesjes water naarbuiten en wachtte tot ik zijn pad kruiste. Hij had boven in de heuvels een cabin en nam onderweg naarboven altijd wat water voor hikers mee. Dankbaar nam ik het water aan. Ik hoefde niet voorzichtig met mijn voorraad om te springen, wat de klim een stuk zorgelozer maakte. Eindelijk kwam ik aan in Tylerhorse Canyon, met zijn stroompje waar ik water uit kon filteren en langs kon kamperen.

Hier kwam ik een paar bekende gezichten tegen van hikers die zo nog een paar mijlen verder wilden lopen. Ze waren gisteravond vertrokken en hadden tot 12 uur 's nachts gelopen, waardoor ze in een ander ritme zaten. Ik besloot vanwege de onstuimige wind te cowboycampen achter een muur van boomstammen die iemand in elkaar had gezet. Mijn tent zou hier alle kanten op worden geschut, dus ik zou met mijn matje op de grond beter af zijn. Mijn buurman of -vrouw in de canyon was een eekhoorn die druk bezig was met eten zoeken. Ondertussen hield het diertje de alarmkreten van soortgenoten in de gaten, aangezien er af en toe een havik over kwam vliegen. Het liet goed zien hoe bevoorrecht ik was met mijn eten uit de winkelschappen. Zowel de havik als de eekhoorn hadden het er een stuk moeilijker mee.

Terwijl de wind om mijn beschutte plek raasde, werd ik getrakteerd op een concert van krekels en keek naar de sterren in de maanloze hemel. Normaal gesproken slaap ik in mijn tent, maar vanavond snapte ik de charme van cowboycamping volkomen. 

De volgende ochtend stond ik weer vroeg op om op tijd te beginnen aan de onbeschutte etappe die voor me lag. In de eerste uren van de dag voerde de trail me over westelijke hellingen, waardoor de opkomende zon me voorlopig gespaard bleef tijdens de lange en geleidelijke klim. Ik steeg verder en verder uit boven de uitgestrekte leegte van de woestijn in het zuiden en liep halverwege de ochtend van de ene bergtop naar de andere. Hier was nauwelijks beschutting te vinden tegen de zon, dus ik was blij dat de komende watercache een parasol had. Samen met de andere hikers die zich hier verzameld hadden genoot ik van de schaduw. Terwijl we onder de parasol zaten kwam de trailangel die de watercache onderhield aanrijden op de naastgelegen zandweg. Hij gaf ons koude frisdrank, sinaasappels en chips. Mijn dankbaarheid voor de hulp en mooie gebaren van trailangels is door dit soort momenten bijna niet in woorden uit te drukken.

Aan het eind van de ochtend ging ik weer op pad. De zon was heet, maar ik was nu geleidelijk aan de afdaling begonnen. Bomen waren hier schaars, maar aan de andere kant van de bergrug stond gelukkig wat wind. Daar maakten de windmolens in en rond de vallei die voor me lag goed gebruik van. Halverwege de middag kwam ik aan bij de weg vanaf waar ik het plaatsje Tehachapi in wilde liften. Ik had mijn duim nog niet opgestoken of er stopte een auto. Het was trailangel Abel. Wanneer hij over deze weg reed keek hij altijd of hij hikers op kon pikken. Hij reed nog even langs het viaduct over Highway 58 om te kijken of daar hikers waren die een rit nodig hadden. Abel zet zich in zijn leven volledig in voor de PCT. Tijdens zijn pensioen helpt hij als vrijwilliger met trailonderhoud en helpt hij hikers met ritten en een slaapplek. Morgen wilde hij me ook wel weer terugbrengen naar de trail.

Toen hij me bij mijn motel afzette, pikte hij meteen Marcus, Giggs en een andere hiker op die op zoek waren naar een lift naar Highway 58. De onbaatzuchtigheid van trailangels is en blijft iets ontzettend kostbaars. De rest van de middag ging ik van hot naar her in Tehachapi om te lunchen, voorraad in te slaan, een was te draaien en om te douchen. Samen met Paige, Coyote, Dan (die nu Buffalo Bill heette) en Chapstick ging ik eten bij een Thais restaurant. Daarna was het alweer tijd om te gaan slapen. Abel zou morgen om 06:15 klaarstaan om me op te halen.

Wil je meer lezen en meer foto's zien van Thomas' avonturen op de Pacific Crest Trail? Je kunt Thomas ook volgen via zijn Polarsteps-account. Dan krijg je vaker én meer foto's van zijn avonturen te zien.