L'examen probatoire - het voorexamen

Het is zover; het voorexamen om toegelaten te worden tot de opleiding tot accompagnateur des montagnes staat op het programma! De nacht vooraf slaap ik in het huis van vrienden in Grand Bornand gebruiken, dat direct naast het startpunt van de wandeling ligt. Een biketocht van twee dagen terug is (weer) op m'n nek- en schouderspieren geslagen en de blaren van de testwandeling zijn nog niet verdwenen. Fysiek voel ik me dus niet in topconditie, maar ik zal er aan moeten geloven morgen. Mijn rugtas heb ik tot 10kg volgeladen met in foam ingepakte halterschijven en buiten een beetje proviand, water en een goretex jack besluit ik verder niks extra's mee te nemen. Nerveus als ik ben wordt het een kort nachtje...

Dag 1; de wandeling

Als ik om 5 uur opsta is het nog donker, maar de heldere lucht kondigt een mooie dag aan. Om 6 uur wordt er verzameld, de laatste info verstrekt en de tassen gewogen. Ik zit 500g te hoog en besluit nog een onderdeel uit m'n tas te halen om precies op de vereiste 10kg te komen. Onderweg naar het startpunt kom ik een Engelse collega uit Samoëns tegen. Hij heeft last van z'n knie en lijkt wat minder voorbereid. Hij is dan ook blij met m'n na te streven tussentijden die ik op een notitieblaadje aan hem meegeef. De bedoeling is dat we binnen 6,5 uur een gemarkeerde wandeling van 30 km met 1800 hm afleggen.

Met het eerste licht gaan we op pad. Het blijkt al snel dat de geplande tussentijden ambitieus zijn, maar haalbaar en halverwege loop ik met buddy Sheila dan ook ruim op schema. Het weer is fantastisch; een voorzichtig zonnetje maakt het net niet te warm. Niet alleen onze geplande tussentijden komen aardig overeen, maar we weten ook precies waar we water kunnen tappen en dit bespaart ons overbodige balast in de camelbag. We kletsen wat over dagelijkse bezigheden en toekomstige plannen en delen samen de meegenomen proviand. Al vanaf de start worden we ingehaald door rennende collega's accompagnateur in spé, maar we laten ons niet opjagen en houden ons aan onze strakke planning.

Net over de helft kom ik collega Steve tegen die er helemaal doorheen zit. Blaren en een pijnlijke knie doen hem op driekwart besluiten tot opgeven, precies op het moment dat ik m'n reserves ga aanspreken. De renners van de eerste helft zijn helemaal leeg en worden nu door óns ingehaald. Sheila en ik zijn zelfs in staat er nog wat 'sprintjes' uit te persen zodat ons nog een uur rest voor de laatste 1000m downhill. Na 6 uur en 15 minuten komen we met 1800 hoogtemeters op de teller over de finish en genieten we van een eerste pauze, wachtend op het tweede onderdeel. De benen zijn zwaar maar de adrenaline en endorfines doen wonderen op het terrain varriée. Met handen en voeten leg ik het parcours af en hoewel ik een keer buiten het lint geraak heb ik er best een goed gevoel over. Een uur later wordt de lijst met namen opgeprikt van iedereen die voor dag 1 geslaagd is en tot m'n grote opluchting staat de mijne erop!

Dag 2; Course d'orientation

Op dag 2 worden we met 80% overgeblevenen uitgenodigd voor het oriëntatie-examen. Net als met het oefenenen is het weer ook nu dramatisch, maar dat heeft één voordeel; we zijn het inmiddels gewend. We krijgen een kopie van de IGN wandelkaart uitgereikt met 5 omcirkelde punten. Vol goede moed ga ik met m'n nieuwe horloge mét hoogtemeter en kompas op pad en vertrouw erop dat deze het verschil gaat maken vandaag. Zonder al te veel problemen vind ik alle balises en twintig minuten voor tijd kom ik vol goede moed over de finish. Aan het einde van de dag blijkt 65% vandaag het niet gehaald te hebben, maar staat mijn naam op de lijst van 50 overgeblevenen!

Dag 3; mondeling examen

Op dag 3 ben ik als eerste aan de beurt voor m'n mondelinge examen. Na het 2 dagen fysiek bewijzen dat je de juiste persoon voor de job bent, komt vandaag het mentale gedeelte. Twee strenge en doorgewinterde berggeiten onderwerpen me aan een kruisverhoor. Uit passie en enthousiasme kan ik best een hoop vertellen over record sneeuwval en lapiaz kalksteengebieden, maar ik ga voor mijn gevoel door het ijs op het doorvragen van de mannen. Welke reserves naturels kent de Haute Savoie, mag een chamois (gems) bejaagd worden en dat soort lastige vragen doen me teleurgesteld de examenzaal verlaten. Mijn medecursisten zeggen me trots te moeten zijn op het feit dat ik het als Hollander al zo ver heb geschopt bij een eerste poging. Zelf heb ik meer het vervelende gevoel van een Nederlands elftal dat 1 punt tekort komt om zich te kwalificeren voor het WK.

Over twee dagen kunnen we de laatste en definitieve lijst met uitverkoren namen op het internet bekijken...