De eerste keer in de bergen van Oostenrijk

Waar andere kinderen het helemaal naar hun zin hebben in zonnige gebieden, luierend aan het strand, werd ik mijn eerste keer in Oostenrijk al helemaal verliefd op het land, ondanks dat het enige Duits dat ik sprak bestond uit 'schnitzel'. Na het vorige jaar op Kreta geweest te zijn, gingen we nu weer terug naar dit prachtige bergland, en dit jaar een paar van die machtige reuzen bedwingen.

de ik-persoon in dit verhaal is Rick wouters, 13 jaar oud, en het heeft zich afgespeeld in de afgelopen zomervakantie. Normaal is onze rijdtactiek goed doorrijden, 1 keer stoppen om te tanken. Ondanks dat dat deze keer niet nodig was (nieuwe auto) maakten we deze keer een stop in Luxemburg voor 2 redenen: 1. om het vriendje van mijn zus op te pikken, zodat ik en mijn vader de bergen ik konden. 2. voor de goedkope diesel. Na de noodzakelijke Nederlandse kilometers (heel Limburg) onze eerste stop voor het middageten: de McDonalds in Maastricht. Hierna de bekende route via de Luikse tunnels over de route du soleil naar Luxemburg. Hier het vriendje opgepikt en het avondeten gegeten en toen naar hotel ibis Luxemburg. Hier begint een belangrijk deel van het verhaal; we hadden niks aan tassen oid mee naar binnen genomen, behalve de rugzak waar de spullen voor mijn vader voor in de bergen zaten. Toen we de volgende ochtend op weg gingen, je raad het al, ben ik deze vergeten. De rest van de reis verliep goed, we gingen naar ons vaste appartement: Haus Emberger in het Plaatsje Mittersill. Hier kwamen mijn opa en oma al en hier zijn we nooit meer weggegaan. Ons vaste appartement was bezet, maar we kregen als goedmakertje een hele verdieping voor onszelf met 3 kamers! Aangezien het regende was het niet verstandig om te vertrekken, maar we hadden toch 14 dagen de tijd, waarvan we er maar 4 nodig hadden. Tijdens die "verloren" regendagen werd de verloren uitrusting weer hersteld. Iedere dag aan de veel te uitgebreide ontbijttafel werd een weerupdate gevraagd, en na een dag of 5 kregen we groen licht. Die dag werden de voorraden ingeslagen voor onderweg; mueslirepen en het albekende isostarpoeder. Dit samen met een sixpack 0.75L flessen water werd onze proviand. Voor de navigatie hadden we een Garmin dakota 20 met topo Oostenrijk en oud maar goud een half versleten kaart van de Venedigergroep. Die avond waren de rugzakken geladen: voor mij een gloednieuwe Peak attack 35:45 en mijn vader had eigenlijk een Berghaus rugzak van 8 jaar oud, maar nu een nieuwe Deuter trekkingrugzak. Klaar om te gaan. Die ochtend een extra groot ontbijt en de gelukswensen van frau Emberger. Onze reis begon in het Habachtal, een dal dat beroemd is om de vele vondsten van smaragd en andere edelstenen, en daardoor overspoeld wordt door toeristen die met de 'smaragd express' naar gasthof alpenrose gaan, op 1386 meter hoogte. Wij begonnen echter vanaf de parkeerplaats, en hielden hier onze eerste stop met frisdrank en apfelstrudel, om daarna over te stappen op de minder lekkere isostar en mueslirepen. Na ongeveer een kilometer lopen kwamen we bij een huisje vol met brandhout waar een tekst opstond die zei dat de 'huttenwirt' van de Neue Thüringer Hütte het fijn zou vinden als we een aantal stukken meenamen. We zaten allebei aan de 5 flinke blokken, overal in, rond en langs onze rugzak gestoken, weer 2 kilo extra aan gewicht. Het was in het begin een redelijk zware tocht, maar wel te doen. Na ongeveer 3 kilometer over paden die vaak voor een groter gedeelte uit koeienpoep en water bestonden dan uit zand kwam het zwaarste stuk: 800 hoogtemeters aan haarspelden naar ongeveer 2250 meter. Toen we de laatste uitkwamen hadden we prachtig uitzicht over een hoogvlakte met daarop een klein huisje: de Neue Thüringer Hütte. Even nog 30 min lopen zonder noembaar hoogteverschil en daar waren we dan: tussen de koeien en de geiten stond daar de hut. Even de vaste routine (schoenen uit, inschrijven, zeggen dat we blijven slapen en eten) en lekker op het terras met het zogenaamde schiwasser. Hier kwamen we medehollanders tegen die de weg omgekeerd gelopen hadden, dus zoals wij morgen gingen doen. Na het avondeten dat vandaag uit tortelinni in saus bestond hebben we nog even boekjes gelezen en zijn toen gaan slapen. De volgende dag kennis gemaakt met het huttenontbijt: brood dat zo voedzaam is dat je er niet op zit te wachten om 6 uur 's ochtends en een halve liter veel te sterke vruchtenthee. Toen gingen we op weg. De planning was om via de Lärmkogelscharte naar de Neue Further Hütte te gaan. We gingen ongeveer gelijk op met een ouder echtpaar uit Niederöstreich van meer dan 70 jaar oud. RESPECT! Na een goede 3 uur en 700 hoogtemeters bereikten we de Lärmkogelscharte op 2934 meter hoogte. Hier hebben we een paar mueslirepen gegeten en wat isostar gedronken en de rugzakken achtergelaten. Na een gesprek met een paar Duitsers toen maar aan de klim begonnen. De paden zijn in Oostenrijk vaak niet wat wij flatlanders gewend zijn, maar hier was het gewoon een steenlawine, dus de beste route gezocht, en 30 meter onder te top op het kleine via ferrata-stukje overgestapt. En hier was hij dan: mijn eerste top! De larmkogel van 3022 Meter! Even onze naam in het boekje gezet en genoten van het prachtige uitzicht onder leiding van de oude Niederöstreichers die ons zonder fouten alle pieken in de omgeving aanwezen. Ik kan het uitzicht in een hoop woorden beschrijven, maar maar 1 is goed genoeg: Wow. Na dit prachtige stuk hoefden we alleen nog maar te dalen terwijl we over een sprookjesachtig landschap en de kratzenberger see uitkeken. Terwijl we van de erg spartaanse en Oost-Duitse Thüringer Hütte afkwamen, zagen we nu in de wederom 700 meter diepte onder ons een mooie houten hut met een stuk of wat bijgebouwtjes, waaronder een kapel die er wat meer hut-achtig uitzag, zoals je het in films ziet. Terwijl we op ons gemak aan het dalen waren met de nodige pauzes was ik nog een fles isostar kwijtgeraakt (vanuit mijn rugzak vol de diepte ingevallen) en toen aangekomen bij de generator van de hut, en over een gammele brug naar de hut toe. Eenmaal daar aangekomen de routine, en onze plek ingenomen. Tot het eten het vaste tijdsverdrijf (lezen, uno met 13 kaarten) en daarna hebben we de ex-burgemeester van Hollersbach (dorpje onderaan het dal) ontmoet. Hij is nu directeur van de middelbare school in Mittersill, en heeft ons uitgenodigd om als we weer eens in Mittersill waren "er een te gaan drinken" (Brabants voor een biertje drinken). Op de vraag waar we hem dan konden vinden kregen we het antwoord: op de school. Toen kwam natuurlijk de vraag of hij dan niet moest werken. Daarop kregen we gepaard met een lach het antwoord: 'ik ben toch de directeur?". Terwijl het donkerder werd werd ook de lucht donkerder en bewolkter. Op de Lärmkogel was het perfect blauw met een paar wolkjes, maar bij de hut regende het al. Die avond kwam ook nog een groep van 6 mensen binnen, die het gevaarlijke pad in het donker gedaan hadden. Afijn, we zouden morgen wel zien. Die ochtend weer het huttenontbijt, en na even overleg toch maar gaan lopen, de wolken en regen in met als doel de Sandebenentörl en uiteindelijk de St.Pöltner Hütte. De langste etappe. De eerste kilometers en 100 hoogtemeters waren goed om te doen, maar daarna veranderde het pad in een soort van steenlawine; van steen naar steen lopen en/of springen. Als oriëntatie stonden er stukken gekleurde Pvc-buis. We legden ongeveer 5 kilometer door dit stenenveld af, en bij de törl aangekomen werd het weer beter. Hierna kwamen we op een rotsige hoogvlakte, waar je vaak bijna uitgleed door het mos. Op een geven moment kwamen we bij een groot sneeuwveld. En hoe oud mannen ook worden, het blijven altijd jongens. Hier kon mijn vader het niet laten om te doen alsof hij aan het skiën was. Na deze wereld van steen, sneeuw en ijs kwamen we op een mooie, groene hoogvlakte met bijna geen hoogteverschil. Leuk na al die regen. Je had ook een mooi panorama van de bergen om je heen. Na een aantal kilometers over de hoogvlakte kwamen we bij een stuk waar we in 100 meter 50 meter daalden. Hier kwamen we in een dal, waar we een halve cirkel moesten lopen. In dit dal kon je ook de Felbertaurentunnel zien, waar we een paar dagen geleden nog doorheen gegaan waren. Toen weer even steil stijgen, en daar kwamen we in een rotsig dal terecht waar we gewoon rechtdoor moesten lopen door het water. Hierna even klimmen samen met een stel geiten die je uitlachen (letterlijk en figuurlijk), en toen kwam de hut in zicht. Toen we aankwamen was het lekker vol, en er waren nog net 2 plaatsen op het lager. In deze hut bestond het leesvoer uit saaie psychologietijdschriften, en bergboekjes die we al gelezen hadden, dus maar uit een hoek een half compleet stok kaarten opgedoken. Het eten bestond uit broccolisoep met pasta en als toetje een vla-achtig iets. Na het eten kaarten en voor het laatst boven slapen. We hadden besloten om de hele weg van de hut naar ons appartement te lopen. Eerst was het een afdaling naar de Hintersee. Daar gingen we over een pad zonder al te veel stijgen of dalen naar een haarspeldstuk, waar op een gegeven moment geen pad meer in te zien was, dus gewoon voorzichtig naar beneden lopen zonder pad. Toen hebben we een symbolische eerste stap op het harde wegdek gezet. Op de parkeerplaats van de Hintersee stond een kraampje van het nationaal park, en daar hebben we de weg gevraagd en gekeken voor een shirt, maar ze hadden mijn maat niet jammer genoeg. Hierna zijn we door een kleine klamm gegaan, en toen over een pad langs het water. Hier kwamen we langs de Felbertaurenstrasse, door een tunnel van het mijnbouwbedrij f(DAT MOCHT!) en over een bouwterrein. We hadden onze twijfels over of we daar mochten komen maar we hadden al een passend antwoord bedacht als ze vroegen wat we op hun bouwterrein deden: "wat doet jouw bouwterrein op mijn wandelpad?". Na een aantal kilometer gelopen te hebben kwamen we in Mittersill. Maar wel helemaal aan de andere kant van het dorp (sorry, stad). Dus nog even 2 kilometer en toen kwamen we aan bij Gasthof Post. Hier hebben we allebei 2 halve liters drinken en een bord kaiserschmarren gegeten. Toen zijn we teruggegaan naar het appartement, waar we vrolijk onthaald werden. Na een nodige douche zijn we toen lekker gaan zwemmen. Ik hoop dat jullie mijn reisverhaal de moeite waard vonden! Rick wouters.

Meer inspiratie

Landen en gebieden: 

Bergsport: 

Merk: 

Benieuwd hoe jouw schoenen langer mee kunnen gaan?

Lees hier welk biertje het beste bij jou past