Door de Hardangervidda -deel 1

Na een eerste nacht in Oslo, is het mogelijk om een (hele) vroege trein te nemen. Dat doen wij dus lekker niet, het is vakantie! Finse, daar waren we 3 jaar geleden ook al eens uit de trein gestapt. Het is een klein dorpje of kun je het beter een gehucht noemen? Finse ligt op 1222 meter en is met de auto niet bereikbaar. Het bestaat uit een hotel (met een klein winkeltje!), een (bemande) DNT-hut en nog wat hutjes in de omgeving. De grootste bezienswaardigheid voor de bewoners (voor zover die hier zijn) is de trein die een paar keer per dag stopt.

Er is zelfs nog een klein museum over de aanleg van de spoorbaan van Oslo - Bergen. Finse is minder indrukwekkend dan 3 jaar geleden. Het weer is somberder en er ligt niet zoveel sneeuw(-restanten) als de vorige keer. Bij het hotel zit nog steeds een klein winkeltje dat nog open is ook. Er is nog tijd om even snel boodschappen te doen (vers fruit etc). Daarna op stap. Wanneer wij het laatste hutje van Finse voorbij zijn, vinden wij een geschikt kampeerplekje aan een meertje. Helaas is er geen geschikt drinkwater voorhanden, want door het stroompje dat redelijk dichtbij is, stroomt waarschijnlijk gletsjer water. In de verte zien wij wel een waterval met helder water. Even water halen kost toch wel haast twee uur tijd, maar het is dan ook heerlijk water (en we hebben vakantie, dus alle tijd). Zomerbrug Ons voornemen is om steeds rond 8 uur op te staan en om dan rond een uur of 10 te vertrekken. De eerste dag lukt dat al aardig. Wij gaan omhoog de bergen in en het pad is redelijk eenvoudig te vinden. Althans, opeens is het pad niet meer te zien. Dan maar weer even terug naar het laatste "rode T-tje". Het pad blijkt linksaf te slaan over een sneeuwmassa heen. Over de eerste top is het uitzicht schitterend geworden. In de verte is één van de gletsjertongen van de Hardangerjøkulen te zien. Het landschap wordt eigenlijk steeds mooier en het weer valt ook nog mee. Het is geen zonovergoten dag maar het is voornamelijk droog. Af en toe een zomerbrugje die steeds hoger en langer lijken te worden. Vooral het trapje naar boven en weer naar beneden is lastig te nemen. Wij hadden verwacht meer afstand te kunnen afleggen, maar het wordt tijd om een leuk kampeerplekje op te zoeken. Rembesdalseter Gletsjer Opstaan en inpakken gaat weer volgens planning en het is gelukkig nog droog. Dat duurt niet zo lang meer. Het pad naar beneden wordt steiler en door de regen hier en daar ook glad. Onderweg komen we twee Nederlandse studenten tegen. Altijd leuk om te horen welke route zij gelopen hebben en hoe dat is bevallen. Zij hadden een alternatieve route moeten volgen omdat de oorspronkelijke route geblokkeerd is geraakt door rotsblokken en dergelijke. Die alternatieve route liep langs een steile afgrond. Volgens hun 800 meter boven het water. Het maakt niet uit of het 80 of 800 meter is. Het is beide eng. Het meisje heeft daar lichtelijk hoogtevrees ontwikkeld. Wij waren er waarschijnlijk niet langs gegaan. Hoogtevrees hoeft ik niet meer te ontwikkelen, die heb ik al. Rond 13.00 uur komen we bij de onbemande hut Rembesdalseter. Wij schatten dat wij nu ongeveer 13 uur gelopen hebben (vanaf Finse, exclusief pauze). Volgens de kaart doet de "gemiddelde" Noor dit in 7 uur. In de hut kunnen wij lunchen en tegelijkertijd schuilen voor de regen. Om 14.00 uur moeten wij dan toch echt weer verder. Op de kaart lijkt het of wij niet veel steile stukken krijgen, maar langs het stuwmeer is het toch behoorlijk klauteren geblazen over gladde stenen. Gelukkig moeten wij naar boven en niet naar beneden. De gletsjer komt steeds dichterbij. Wanneer wij even stil staan om van het uitzicht te genieten, breekt er net een stuk van de ijsmassa af. Een imposant gezicht. Nadat wij over het snel stromend riviertje met smeltwater van de gletsjer heen zijn (16.00 uur) moeten wij bij een vrij steile "wand" omhoog. Zo lijkt het van een afstand. Eigenlijk bestaat de wand uit allerlei plateaus waarbij het langzaam omhoog gaat. Minder eng of vervelend dan verwacht, maar de stenen zijn wel glad van de regen en daarom doen wij het rustig aan. Van een afstand lijkt het erger dan dat het werkelijk is. Het is soms puzzelen waar je het beste langs kunt gaan en waar je met de meeste grip kunt lopen. Anderen gaan sneller (zelfs met een gitaar in de hand), maar wij glibberen ook minder over de stenen. Om 18.30 uur zijn wij eindelijk bij de splitsing van 3 paden bovenaan. De Noren zouden vanaf de hut er maar één uur over doen, wij dik 4 uur. Om 19.00 vinden we een leuk plekje voor de tent weer met stromend water (wat een luxe) en prachtig uitzicht op de gletsjertong. Modderzombies Vandaag schiet het lekker op. Zo af en toe ook even achterom kijken want in de verte kunnen wij nog steeds de enorme gletsjertongen zien. 's Middags lopen wij even letterlijk in de wolken. Voor een tijdje best grappig maar het moet niet te lang duren. Mist hebben wij thuis ook wel. Gelukkig klaart het na een uurtje ook al weer op. Volgens de kaart belooft het laatste deel van de route steil door de hoogtelijnen te gaan. Wij vrezen een "vervelende" afdaling maar de Denen die wij tegen komen beloven ons dat de afdaling een stuk eenvoudiger is dan dit deel van de route beklimmen zoals zij hebben gedaan. Daar vertrouwen wij dan maar op en zij hebben gelijk. Een paar passages durven wij niet aan. Niet door grote hoogte verschillen, maar wij vinden de kans op uitglijden en vallen te groot. Gelukkig kunnen die met een eigen alternatieve route omzeilen. Maar als je dan denkt dat je alles gehad hebt, dan kom je bedrogen uit.... lees verder in deel 2