"On Tour" De Tour du Mont Blanc deel 2

Vorige maand volgden we Danny bij zijn eerste dagen op de Tour du Mont Blanc. Nu gaat zijn tocht verder. Met veel hoogtemeters en veel ontmoetingen.

Tekst en foto's: Danny van Haaften

“On Tour” | Dag 3, over de Grand Col Ferret

Het zou een pittige dag worden met behoorlijk wat stevige klimpartijen. Ik was nog nooit in Italië geweest, maar ik denk dat dit wel het mooiste gedeelte van de tour geweest moest zijn. De route liep voor een groot gedeelte langs het indrukkwekkende Mont Blanc massief. Het pad was een liefelijk slingerpaadje met prachtige vergezichten. De route ging verder over de Grand Col Ferret. Deze col is de grens met Zwitserland. Uiteindelijk streek ik neer op een camping. Ik besloot niet verder te zoeken naar een geschikte bivakplek maar na een slechte nacht luxe te doen.

Bij aankomst vroeg ik aan campinggasten hoe het hier werkte. Zij vertelden dat ik moest wachten omdat de receptie om pas 1700 uur open ging. Ik zag dat het drukker werd en het was pas 1600 uur. Ik besloot de eigenaar op te zoeken en met succes. Zij bleek Nederlands te spreken en zei dat ik mijn tentje ergens neer mocht zetten en dat ik later maar moest terugkomen om alles door te geven.

Later bij de receptie ontmoette ik een Nederlandse man van 76 jaar oud. Hij vertelde samen met zijn wandelmaat te zijn en dat hij later deze week alleen verder zou gaan. Hij zou een aantal beklimmingen gaan doen onder begeleiding van een gids. Ik vroeg hem of hij veel geld voor zo’n gids moest betalen. Hij antwoordde: “Ja, maar ik heb het er graag voor over. Dit is nog de enige manier om het op een veilige manier te doen.” Later die avond spraken wij elkaar nogmaals. Hij vertelde dat er in de loop van de tijd wel iets was veranderd. Hij bleef vol bewondering vragen naar mijn materialen; “wat is dat, hoe zwaar is dat dan, het is zeker wel duur allemaal?” Hij vertelde niet veel investeringen meer te doen en dat hij tevreden moest zijn met de spullen die hij had. Ik vertelde dat ik dat ook begreep en dat ik ervoor zou tekenen op zijn leeftijd nog lekker actief te kunnen zijn. We namen afscheid en wensten elkaar een fijne tijd.

“On Tour” | Dag 4, de Col du Balme

Ik was als eerste wakker op de camping, tenminste dat dacht ik. Toen ik uit de tent kroop zag ik dat mijn buurvrouw van een paar tenten verderop ook al wakker was. Ik vond het raar dat zij al zo vroeg op was en waarschijnlijk zal zij hetzelfde over mij hebben gedacht. Ik brak mijn tent snel af om vervolgens bij het toiletgebouw te ontbijten. Op die manier kon gelijk mijn powerbank opladen, zodat ik mijn telefoon en camera moesten voorzien van stroom opladen. De eerst volgende bezoeker van het toilet vond dat blijkbaar maar raar. Vanwege het tijdstip had hij zijn ogen nog half dicht maar aan zijn gezichtsuitdrukking te zien was hij verbaasd.

Gelukkig begon de dag vlak en eenvoudig zodat mijn spieren rustig warm konden worden. Na een lange tocht kwam ik aan bij een klein plaatsje genaamd Le Peuty, dat voor de Col du Balme ligt. Het werd bewolkt en het begon te regenen met zelfs af en toe onweer. Ik wilde voor de col een bivakplaats te zoeken maar niets voldeed aan mijn eisen. Daarom besloot ik maar door te gaan en de col te beklimmen in de hoop dat er na de col iets geschikt op mijn route zou komen. Inmiddels was het al 1800 uur en de col bleek een zware klim van weer zo’n 800 hoogtemeters te zijn.

Toen ik de col afkwam zag ik een aantal stenen hutten staan die naar wat later bleek door moesten gaan als overnachting hut. Er kwam een man uit de hut lopen en ik vertelde hem dat ik al een tijdje onderweg was. Ik vroeg hem of er in de buurt een bivakplaats was en of er drinken bij de hut werd verkocht. Waarop de man vragend keek en antwoorde dat hij dat niet wist. Hij begreep overigens wel dat ik na zo’n lange tocht trek had in een drankje.

Ik besloot niet ver weg van de hutten mijn bivakplaats te maken en terug te komen voor een biertje. De man die ik eerder was tegengekomen, stelde zich voor als Pierre. Hij was uiterst vriendelijk en geïnteresseerd in mijn verhaal.

Nadat het hele gezelschap dat in de hutten verbleef, had gegeten raakte ik wederom met hen in gesprek. Ik sprak Pierre over zijn blaren en hij vroeg om advies. Terwijl hij zijn blaar, die overigens zijn hele hiel in beslag nam, liet zien, stonden er ineens allemaal ‘artsen’ om hem heen. Ik besloot om maar afstand te nemen en wenste hem veel succes komende 6 dagen.

Wederom lag ik licht te slapen toen ik wakker werd gemaakt door voetstappen. Niet van een persoon, maar van een dier. Toen ik een aantal keer op de tent sloeg om het dier weg te jagen kreeg ik niet het gewenste resultaat. Ik hoorde geen wegrennend, geschrokken dier effect zeg maar. Sterker nog, het dier sloop nog steeds rond mijn tent. Wat was hij van plan? Waar was hij naar op zoek? Wat was hij?

Mijn buitentent die mij beschermde tegen de regen, was niet helemaal afgesloten. En dus lag ik daar ineens oog in oog met een vos. Hij was zo brutaal geweest om met zijn kop mijn buitentent binnen te kruipen. Hij liet zich niet wegjagen door mijn boe geroep of kssst.. geluiden. Ook toen ik met mijn hoofdlamp in zijn ogen scheen bleef hij rustig staan. Ik dacht……., gaan we nu een staarwedstrijd houden of wat? Kennelijk had hij er genoeg van en draaide zich rustig om en liep weg. Later die nacht kwam de vos nog eens terug. De staarwedstrijd herhaalde zich en naar mijn mening bleef het bij een gelijke stand.