Verhaal achter de foto: Kleiner Ahornboden, Oostenrijk

Het is eind september 2008. Samen met vriendin Laura en schoonvader Pieter doorkruis ik te voet het Karwendelmassief van Maurach naar Scharnitz. We zijn onze tour twee dagen terug begonnen langs de idyllische Achensee. Al snel verlieten we de oevers om door het Falzthurntal koers te zetten naar de Lamsenjochhütte, onze eerste overnachtingsplek.

Tekst en beeld door Sean Vos

Onder een dik wolkendek bereikten we de hut. Toen we de volgende dag opstonden, lag de omgeving rondom de hut bezaaid met een dun laagje sneeuw. Dat maakte het soms moeilijk om de weg te vinden.

Ahornboden

We zetten koers naar Engalm, een klein almdorpje op de Grosser Ahornboden. De dalbodem wordt hier niet alleen ingenomen door weilanden en kleine almhutjes. Tussen de weiden en boerenschuurtjes staan talloze esdoornen, welke in de herfst prachtige kleuren aannemen. Op gronden waar vee graast krijgen deze prachtige maar langzaam groeiende bomen nooit de kans om door te groeien. Op de Ahornboden, ooit vernoemd naar deze bomen, is het echter anders gegaan. Een jarenlange oorlog heeft ervoor gezorgd dat de boeren en hun vee de almen links moesten laten liggen. De bomen kregen ondertussen de kans om te groeien en bepalen nu het beeld op de alm.

Hoopvolle nacht

Na een korte stop zetten we koers naar de Falkenhütte, spectaculair gelegen onder de Ladidererwand. Menig rotsklimmer heeft zich op deze imposante rotswanden stukgebeten om boven te komen. Langzaam trokken de wolken op en werd er wat blauw zichtbaar in de lucht. De zonsondergang voorzag de omgeving van een sfeervolle verlichting. Na het schouwspel gingen we hoopvol slapen. Voor de volgende dag was er mooi weer voorspeld.

Perfect decor

De volgende ochtend blijkt de voorspelling te kloppen. Het zonnetje steekt net boven de oostelijke horizon uit als we na het ontbijt uit de Falkenhütte vertrekken. De laatste wolken stijgen snel langs de omliggende rotswanden omhoog. Wat overblijft is een strakblauwe lucht. We dalen af naar de kleiner Ahornboden. Ook hier bezetten enkele mooi kleurende esdoornen de dalbodem. Samen met de sappig groene almen en de machtige rotswanden met hun verse laagje poedersuiker vormen de kenmerkende bomen het perfecte decor voor mooie foto’s.

Van de kaart af

Ruim een uur verblijf ik op deze prachtige plek om met camera, objectieven en statief in de weer te zijn. Maar dan moeten we weer verder. Nog voor half vier moeten we Scharnitz bereiken om de trein terug te kunnen nemen naar Maurach, waar de auto staat. We laten het Karwendelhaus letterlijk links liggen en lopen stevig door, tot aan het punt waar we van de kaart af lopen. Op het randje staat aangegeven dat Scharnitz nog tien kilometer verderop ligt. Over een breed grindpad dalen we af, met een lekker broodje en een koel biertje in het vooruitzicht.

Hemelsbreed

De afdaling duurt eindeloos. Volgens de GPS hebben we vanaf het punt dat we van de kaart af liepen al meer dan vijftien kilometer afgelegd en nog steeds is Scharnitz niet in zicht. Na een lange dag en 31 wandelkilometers verderop bereiken we eindelijk het dorp en het station. We zijn nog op tijd voor de trein en redden het nog net om in de lokale supermarkt een broodje te halen. Vloekend op die stomme wandelkaart stappen we in de trein. Wanneer we in de trein nog eens op de GPS kijken blijkt de kaart toch te kloppen. Wisten wij veel dat de aangegeven afstand hemelsbreed gemeten was…

Een verslag over deze reis verscheen ook in Bergen Magazine nummer 3 van 2009. Lees het artikel hier.
Meer lezen? Neem een abonnement en ontvang Bergen Magazine 5x per jaar!