De Alpenreuzen van Val d'Anniviers in Wallis

Ruige natuur waar een wandelaar slechts een stipje is. In het stille Vallon de Réchy, op een steenworp van het Val d’Anniviers, loop je over spannende paden in een door gletsjers uitgeslepen landschap. En op de Alpage de Ponchet boven Chandolin kun je onthaasten tijdens een workshop creatief wandelen of yoga. Beide doe je met een grandioos uitzicht op de Walliser vierduizenders.

Tekst en foto's Jessica de Korte

Dat hier geen film als The Lord of The Rings is opgenomen, is verbazingwekkend. Het landschap lijkt zo uit een sprookjesboek te komen. De glooiende vormen, de mix aan kleuren; dit kan haast niet echt zijn. Het maakt de naam in ieder geval heel toepasselijk: Vallon de Réchy, de ‘verborgen vallei’. Een verlaten, hooggelegen dal op een dag wandelen van het Val d’Anniviers of Sierre. De ijstijden sculpteerden de afgeronde rotsen en ruggen. Je ziet steenlagen die hier al honderden miljoenen jaren liggen, ruim voor J.R.R. Tolkien dus.

Het startpunt van onze wandeling, het Crêt du Midi, ligt net boven de boomgrens. Daarom hebben we hier al een waanzinnig uitzicht over de vallei en de hoge tweeduizenders om ons heen, waaronder Mont Noble, Mont Gautier en de hoekige La Maya in de verte. Het voormalige muilezelpad loopt slingerend door het grasland, waar we een paar steenbokken ontwaren. “Als we stil zijn kunnen we dichterbij komen en zien we vast nog meer dieren”, zegt gids Pascale Haegler. Een sneeuwhoen vliegt voorbij, later een notenkraker.

Wandelen in Val d'Annivers Na een lichte klim komen we uit op een punt vanwaar we de steenbokken met de verrekijker op ons gemak kunnen bekijken. In de weide rent een hermelijn, nu nog met een bruine vacht, straks, in de winter, met een witte. Het pad stijgt verder langs rotsen voorzien van stalen kettingen. “Je hebt toch geen hoogtevrees?”, vraagt Pascale, die zelf voor niets bang lijkt. Ze klimt op een metershoge rots, strekt de armen uit en roept enthousiast. “Sommige mensen worden verderop juist bang, omdat daar geen kettingen meer hangen.” Het is ook niet niks als we iets verder op de top van deze bergwereld lijken te lopen, een natuurlijke muur, midden in de vallei.

Tussen de andere bergen om ons heen zijn we nog lang niet op het hoogste punt in het landschap, toch voelt het alsof we koningen zijn. Beneden in het veen van Ar du Tsan meandert het riviertje de Rèche. “Die noem ik de Amazone van dit gebied”, zegt Pascale. Het lijkt net een slang die zich over de bruine veenbodem voortbeweegt.

In de verte torenen de vierduizenders. Verderop treffen we weer alpenweiden, waarop ook edelweiss groeit. “De kalksteen is prima grond, vol mineralen”, zegt Haegler. Het bleke gesteente ligt op veel plaatsen open en bloot en Pascale wrijft er met haar voet over om te laten zien hoe snel het uit elkaar valt. In de winter wordt hier geskied. Toch blijft het landschap intact. Wat een kracht. De pas moet er even snel in, richting het bergstation van de kabelbaan van Grimentz, anders missen we de gondel naar Bendolla en moeten we een uur wachten. Al zou ik dat laatste eigenlijk niet erg vinden. Hier wat langer blijven is echt geen straf.

Het hele artikel van Jessica de Korte over de Alpenreuzen in Val d'Anniviers verscheen in de Wallis special bij Bergen Magazine nr 1 2016.

Praktische informatie:

Kaarten Swisstopo, Montana (Wallis) 237T, 1:50.000 • Swisstopo, Sierre 1287, 1:25.000 • Swisstopo, Vissoie 1307, 1:25.000

Tip

Hôtel Bella Tola is een hotel uit het einde van de negentiende eeuw dat nog steeds de sfeer van die tijd ademt. De kamers zijn juweeltjes en hebben uitzicht op de Matterhorn. Een eigen mazot (chalet) huren voor een nachtje kan bij Alpes et caetera (www. alpesetc.ch). Maar dan wel in stijl, en met een waanzinnig ontbijt (alles vers). Eigenaars Nicolas en Solveig Reymondin werkten voorheen als architect en interieurdesigner.