Geen EPO maar elektro! Met de e-bike over de Cols van de Tour de France

Voordat de renners op de Tour hun finale rondjes mogen fietsen over de Champs Elysées, moeten ze de komende dagen eerst nog afzien op de cols van de Franse Alpen. Bergen Magazine hoofdredacteur Jonathan Vandevoorde ging op verkenning uit, met een duwtje in de rug.

-Tekst en beeld Jonathan Vandevoorde-

12% stijgen op de Col du Glandon (1924 m)

-buiten categorie – 21,3 kilometer – gemiddeld 6,9 %, maximum 12 %-

We passeren het zoveelste mijlpaaltje langs de pasweg naar de Col du Glandon. “9 km, 9 %” staat erop. Over de helft: goed bezig! Ik heb me in ons hotel in Saint-Jean-de Maurienne laten vertellen dat er ons vlak onder de top stukken van 12 procent te wachten staan. Laat ze maar komen! Voorbij de volgende bocht doemt een coureur in wit-groene outfit op. Ik zet even een tandje bij en een minuutje later kom ik langszij. Hijgend over zijn stuur werpt hij me een stuurse blik toe. Hij ziet meteen de batterij die op de stang van mijn mountainbike gemonteerd is en begrijpt dat we dit niet helemaal op eigen kracht doen. “Ik dacht al: these guys are fast!” zucht hij opgelucht.

Ik leg hem uit dat ik samen met mijn kameraad Joan de beroemde Alpencols van de Tour de France rijd, maar dan wel op een elektrische fiets, een e-bike. Onze conditie is dik in orde maar ervaring met fietsen in de bergen hebben we geen van beide. Het leek mij daarom een leuke uitdaging om hetzelfde te doen als de Tourrenners, maar met een klein duwtje in de rug als het ware.

Met nog een zevental kilometer tot de top van de Glandon wordt de weg langzaam steiler. 10 % staat er op het volgende mijlpaaltje. Dat is het gemiddelde per strekkende kilometer. Ik begin mijn dijspieren te voelen en die twaalf procent hebben we nog niet eens gehad. Het zweet loopt langs mijn slapen in mijn nek. Het komt door die verdomde hitte, troost ik mijzelf.

6 kilometer... 5 kilometer... 4 kilometer – kijk, hier is-ie: 12 procent! – 3 kilometer. De temperatuur wordt milder. We stoppen zowat om de kilometer om te drinken maar ook om het heerlijke landschap in ons op te nemen, een luxe die de prestatiezoekers op hun koersfiets zich niet (kunnen) veroorloven. Want genieten vinden wij belangrijk.

Dat doen we ook als we even later de top op 1924 meter hoogte bereiken. Fotomoment! Natuurlijk bij het bekende en druk bezochte bord. Als we van de fiets af stappen, staan we echter niet te trillen op onze benen maar moeten we wel even op adem komen. E-biken in de bergen vergt vooral fitheid in plaats van spierkracht.

Twee cols op één dag. Lacets de Montenvers en Col du Chaussy

Lacets de Montenvers is van de 2de categorie – 3,4 km – gemiddeld 8,5 %
Col du Chaussy (1533 m) – 1ste categorie – 14,4 km – gemiddeld 7,4%

Dat e-biken in de bergen vooral fitheid vergt, hebben we met name gisteren ondervonden. Meteen na aankomst van het vliegveld hadden we in Saint-Jean, in 2015 twee dagen lang de pleisterplaats van de Tour, onze huurfietsen opgehaald en waren we de Lacets de Montvernier op gefietst – een oude weg die in veertien fotogenieke ‘schoenveters’ (lacets) oftewel haarspeldbochten langs een rotswand naar het gelijknamige dorp omhoog slingert. De steile Lacets en de Col du Chaussy hogerop stonden in 2015 voor het eerst op het programma van de Tour.
Om twee uur ’s middags tegen een volle zuidhelling op klimmen: geen goed idee. De dikke warme lucht schroeide mijn keel. Dit was topsport. Gelukkig werd de weg boven Montvernier minder steil en was boven op de Chaussy het enige terrasje open. Tussen de toppen aan de overkant wisten we de beroemde Col de la Madeleine te vinden. De Tour laat die dit jaar links liggen en dat deden wij ook, graag zelfs. Want na bijna 18 kilometer klimmen vonden we nog maar één ding belangrijk: een frisse pint.

Redden de accu's het op de Col de la Croix de Fer? (2067 m)

–buiten categorie – 2,5 km – gemiddeld 5,1 %-

Vandaag echter zijn we na 21 kilometer klimmen nog fris genoeg voor een nieuwe uitdaging: de Col de la Croix de Fer. Zeventien keer al gingen de Tourrenners er over heen en vanaf de Col du Glandon zien we hem amper tweeënhalve kilometer verderop al liggen. Echt steil ziet hij er van deze kant ook niet uit. Appeltje, eitje! Maar mijn batterij heeft, zoals die van Joan, nog maar één streepje over. Redden we het nog? Anders wordt het de laatste meters te voet omhoog sjokken. Zonder power zijn onze 20 kilo zware e-bikes op die brede banden immers niet vooruit te branden. Tijdens de afdaling naar Saint-Sorlin-d’Arves hebben we geen motorkracht nodig. Alleen onze hydraulische schijfremmen en een beetje stuurmanskunst. De zwaartekracht doet de rest.

Haarspeldbochten op de Col du Mollard (1638 m)

–2de categorie – 5,7 km – gemiddeld 6,9%-

In Saint-Sorlin hebben we heerlijk gegeten en onze batterijen voor driekwart kunnen opladen. Voldoende jus voor het laatste obstakel: de Col du Mollard. Het plan is om daarna via het prachtige dorp Albiez-le-Jeune en de ‘Route des 40 Lacets’ – veertig haarspeldbochten! – door het koele bos terug af te dalen naar Saint-Jean-de-Maurienne en zo onze dagronde van meer dan 80 kilometer af te maken.

Door zoveel opeenvolgende bochten slingeren zonder te hoeven trappen is een bijna hypnotische ervaring. Mijn gedachten dwalen terug naar wat een wielertoerist ons vanochtend nog nariep toen we van de top van de Glandon wegreden: “jullie spelen vals, met die batterij!” Hoezo vals spelen? We rijden toch geen wedstrijd tegen hem? Of vindt hij dat de Alpencols exclusief voorbehouden zijn aan alleen supergetrainden zoals hij? Vele tientallen auto’s en motoren spuwden vandaag continu stinkende uitlaatgassen in ons gezicht. Als zij mogen, waarom wij niet? Wij gingen milieuvriendelijk de bergen in. En dat zonder pilletje, maar wel met een goede conditie. En daar is helemaal niets mis mee.