“Oké, ik ga pingpongen. Doei.”
Een jaar geleden heb ik een trekking gedaan naar het Basecamp van de Mount Everest samen met mijn beste vriend en een relaxte Fin die we gedurende onze trip hadden ontmoet. De Fin noemden we Piet, wat niet zijn echte naam was, maar twee is meer dan één en als ik in mijn eentje met twee Finnen was geweest, werd mij waarschijnlijk ook een andere naam toegedicht. De trekking naar ‘Basecamp’ is pittig en vergt een goede voorbereiding en een flinke dosis ervaring. Wij hadden geen van beide. Auteur: J. BijlooOké, eerlijk is eerlijk, het was niet mijn allereerste trekking. Het verhaal begint eigenlijk lang geleden in de Franse Alpen, toen ik nog jong was en precies wist wat ik wilde worden. Tijdens een zomervakantie kwam mijn vader op het briljante idee om die berg die je vanaf de camping kon zien liggen op een goede dag om een uur of 12 uur 's middags, met 1 1itertje water en een fotocameraatje op zak, te gaan beklimmen.
Maar je vader is de sterkste man van de wereld en dus ga je met hem mee. Omhoog ging het zeer voorspoedig en na ongeveer anderhalf uur klimmen waren we boven, kwamen tot de conclusie dat zowel de fles water als de batterij van het fototoestel leeg was en besloten opgewekt om snel weer terug te keren naar de camping om daar respectievelijk een biertje en een glas Oasis te gaan drinken.
Het zal niet verbazen dat het bovenstaande plan anders verliep en drie uur later hing ik, de uitputting nabij, aan de hand van mijn pa boven een 15 meter diepe afgrond. Een verkeerde afslag, het kan de beste overkomen. Tegen zessen keerden we uiteindelijk terug bij de tent alwaar wij van de ongerust geworden achtergeblevenen de bijna op touw gezette reddingsacties te horen kregen, waarna wij - met een biertje en een glas Oasis in de hand - onze kant van het verhaal vertelden. Tot aan de dag van vandaag gaat het verhaal dat mijn pa na twee uur en zeven Kronenbourg nog steeds zat na te hijgen en te zweten en dat ik na vijf minuten en een snel opgedronken Oasis liet weten dat ik ging pingpongen.
Maar dat was toen en dat waren de Alpen. Nu betrof het plan een 21 dagen lange trekking in de Himalaya naar een uiteindelijke hoogte van 5700 meter. Gedrieën vertrokken we met de bus vanuit Kathmandu naar Jiri, het startpunt van de "extended versie" van de Basecamp-trek (je kunt jezelf 7 dagen besparen door te vliegen naar Lukla op 2800 meter). Wat volgde waren lange dagen met een wekker om kwart over 6, een duimdikke pannenkoek voor ontbijt, rijst om 12 uur en om 6 uur, veel mooie uitzichten, een douche uit de rivier en bedtijden van half 9.
Na twee a drie dagen verzuchtte mijn vriend dat hij niet had verwacht dat het zo zwaar zou zijn en ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet had gedacht dat hij het zo zwaar zou vinden. De dagen trokken voort en zodra we voorbij Lukla kwamen gingen zowel het aantal toeristen als de prijzen fors omhoog. Na tien dagen zwoegen, op zo'n 4700 meter, verloren we helaas onze Finse vriend, Piet. Door enkele verschijnselen van hoogteziekte besloot hij terug te keren naar een lager punt in de hoop zich daar beter te voelen. Uiteindelijk hebben mijn vriend en ik na twee weken ploeteren het basiskamp van beklimmingen naar de top van de Mount Everest bereikt. Het hoogtepunt echter was niet het basiskamp, maar Kala Pattar.
Dit ligt op een paar uur lopen van het basiskamp en geeft het beste uitzicht van de hele regio op de Mount Everest en zijn buurman de Nuptse. Om 10 uur 's morgens, met een 'clear blue sky' gaven mijn vriend en ik daar elkaar een high five en zeiden: "Zo, dat hebben we goed gedaan". Na drie dagen terug gelopen te hebben naar Lukla (terug zijn we wel met het vliegtuig gegaan) hebben we er uiteindelijk 3 dagen minder over gedaan dan gepland. Teruggekomen in Kathamndu werden we herenigd met onze Finse vriend en gezamenlijk hebben we een paar welverdiende, lekkere glazen Oasis gedronken. Pingpongen is er daarna niet meer van gekomen.Deze reportage is een van de inzendingen voor de Patagonia - schrijfwedstrijd
