Op avontuur met klimgordel en karabiners in Val di Fiemme, Trentino

Het onweert een beetje als we inchecken in het fraaie historische hotel Excelsior in Cavalese in Val di Fiemme. Het paleis Magnifica Comunità di Fiemme, recht tegenover het hotel, is een lust voor het oog net als de diverse details van onze hotelkamer. Ik ben hier samen met mijn dochters Grete en Noora op uitnodiging van het VVV. Morgenochtend zullen we door Flavio, onze persoonlijke gids voor die dag, al vroeg worden opgehaald voor een activiteit op grote hoogte. We zijn benieuwd.

Tekst, foto en video: Sytske Maaijen

De volgende ochtend straalt de zon al vroeg onze kamer binnen en zijn de wolken verdreven. Flavio staat ons op te wachten als we met onze rugzakken op het afgesproken tijdstip het hotel uitlopen. We gaan rechtstreeks naar de kabelbaan die vanuit Cavalese naar Alpe Cermis gaat. ’s Winters is dit een wintersportgebied, in de zomer een walhalla voor wie van wandelen, de natuur en fraaie panorama’s houdt. Halverwege stappen we over in de stoeltjeslift naar de top Paion (2.230 m). Onder ons grazende koeien op frisgroene weides en een fris windje dat voor kippenvel op de benen zorgt. In de gelijknamige hut worden we door de eigenaar hartelijk begroet en warmen we ons op met koffie en chocolademelk. Hier ontvangen we ook ons materiaal voor vandaag: helm, klimgordel met karabiniers….het avontuur kan beginnen.

Vanaf Paion lopen we iets omlaag, komen langs de architectonisch fraaie hut ‘Lo Chalet’ waarna we via de Forcella di Bombasel (2.180 m) een compleet ander landschap inwandelen. We bevinden ons nu in het hart van het Lagoraigebergte, wellicht niet zo bekend maar oh zo mooi. Deze bergketen strekt zich uit over zo’n 50 kilometer tussen Val di Fiemme, Valsugana en Martino di Castrozza. Uitgestrekte bossen, groene glooiende bergweides met talrijke meertjes tussen gestold lavagesteente zorgen voor een feeëriek panorama. Naast de fraaie Dolomieten in Trentino absoluut een aanrader.

via ferrata val die fiemme

Na een wandeling van ongeveer drie kwartier komen we uit bij het meertje Bombasel, azuurblauw in een bergkom waar mensen genieten van het uitzicht en de rust. Flavio vertelt dat in dit gebergte er ruim 40 van dit soort bergmeertjes liggen, ook op grote hoogte. We lopen nog een klein stukje verder waarna we onze klimuitrusting aantrekken. Ik heb de bordjes ‘Cermiskyline’ al zien staan en het is mij duidelijk geworden dat we die route gaan doen. Ik ben zelf geen liefhebber van rotsklimmen, ook omdat een slechte schouder dat niet toelaat, maar ‘klettersteigen’ vind ik dan wel weer erg leuk om te doen.

Deze ‘via ferrata’ (Italiaans voor een gezekerde route door de bergen) is in 2018 aangelegd met de nodige kabels en tredes om zo een veilige route over de berg Castel di Bombasel te kunnen maken waarbij boven een schitterend uitzicht is gegarandeerd.

We stappen in de klimgordel, trekken deze waar nodig wat strakker, doen onze helm op en wandelen zo naar het begin van de route. Flavio legt uit hoe de karabiniers op correcte wijze gebruikt dienen te worden om altijd met minimaal één karabiner aan de kabel bevestigd te blijven. We hebben de afgelopen jaren al een paar van dit soort routes gedaan maar voor een ieders veiligheid is het nooit overbodig de regels te herhalen. Na een eenvoudig stuk wandelend aan de kabel gaat de route al vrij snel verticaal omhoog. Op sommige punten staan we letterlijk op een richeltje met boven en onder ons enkel een rotswand. IJzeren traptredes, wortels van een enkele boom, een greep in de rotsen…. we gebruiken alles om hogerop te komen. Soms moeten we even wachten tot de vader voor ons zijn drie kleine kinderen veilig verder heeft geholpen. Deze route vind ik voor kinderen die nog vrij klein zijn, of weinig ervaring hebben, niet geschikt. Mijn dochter is bijna 145 cm lang en kan de route, op enkele punten na, zelfstandig doen. Veel kleiner wordt het flink wat duwen, tillen en trekken.

Via ferrata val die fiemme Cermiskyline

Ondanks het zonnetje is de wind op deze bergkam koud en tijdens het wachten op onze voorgangers halen we de windjacks uit de rugzak. Het geeft direct de kans om van het uitzicht te genieten want dat is vanaf hier fenomenaal…..in de verte de Dolomieten, onder ons de meren van Bombasel. We klimmen en klauteren verder en ineens zien we de top met het grote ijzeren kruis, Castel di Bombasel. We staan 2 uur na de start van de ‘via ferrata’ op 2.535 meter hoogte met inderdaad een oneindige skyline aan de horizon. Een immens bergpanorama tot waar we maar kunnen kijken maar Grete en Noora hebben honger en dat heeft nu prioriteit. Flavio heeft lekkere belegde broodjes meegebracht, gecombineerd met een stuk chocolade en wat fruit zorgen die ervoor dat we weer op krachten komen.

Via ferrata val di fiemme

Na de nodige foto’s starten we de afdaling, wederom gezekerd aan de kabel, aan de andere zijde van de top. We hebben nu minder oponthoud en gaan vlot door de route heen. Wel is het soms opletten omdat op ogenschijnlijk veilige delen er geen kabel is maar er wel veel losliggend gesteente ligt. Na een uurtje stappen we uit de Cermiskyline weer op het wandelpad richting de meren. We komen veel bloemen en ook padden tegen. Grete en Noora willen de larven die in kleine poeltjes zwemmen, vangen en meenemen maar gelukkig weet Flavio ze te overtuigen dat ze het hier beter hebben dan de rest van de afdaling in een bidon.

De berghut Paion komt in zicht en de inspanning van deze dag is duidelijk merkbaar. Het tempo is lager dan op de heenweg en op het terras ploffen we neer op de houten banken. ‘We hebben honger’ is het in koor en de late middaglunch en verfrissende limonade en Radler doen wonderen terwijl we napraten over de mooie route. Ik vind de combinatie van het lieflijke landschap met dit soort uitdagende activiteiten extra leuk. In Val di Fiemme is het overduidelijk: niets moet, alles kan.