Naar het hart van de Sextener. Foto Sean Vos

Verhaal achter de foto: naar het hart van de Sextener

Een mooie Italiaanse zomermiddag in augustus: Laura en ik besluiten te voet het hart van de Sextener Dolomieten te gaan verkennen. Ik kende de bekende namen al uit talloze fotoboeken en wilde de stenen mastodonten met hun markante vormen nu eens met eigen ogen gaan aanschouwen.

Tekst en foto: Sean Vos

Het Sextener Sonnenuhr, met de markante Elferkofel en Zwölferkofel (vernoemd naar het tijdstip waarop de zon vanaf het dorp precies boven de top staat) stond als eerste fotoplek op ons lijstje. Al vroeg parkeerden we de auto halverwege het Fischleintal om te voet koers te zetten naar de Zsigmondy-Comici hütte, vernoemd naar de wereldberoemde klimmers die dit gebied maar al te goed kenden. Vanaf deze plek is de Zwölferkofel op zijn mooist door zijn grillige vorm van stenen tentakels die recht omhoog de blauwe hemel in steken. Een breed pad voert vanaf de hut naar de volgende rustplek: de Büllelejochhütte die midden tussen de stenen kolossen van de Sextener staat. We laten de hut voor wat het is en lopen door richting het volgende stenen hoogtepunt: de Paternkofel met zijn wereldberoemde buren Drei Zinnen.

We krijgen spijt dat we deze tour in het weekend hebben ondernomen. Naar mate we dichter bij de Drei Zinnenhütte komen, wordt het drukker en drukker op de paden. De Italianen zijn vanwege het mooie weer massaal er op uit getrokken om het natuurschoon in hun eigen achtertuin te beleven, ondersteund met een lekkere picknick of een maaltijd in één van de berghutten. Helaas heeft de blauwe lucht langzaam plaats gemaakt voor bewolking en wordt deze steeds dikker en donkerder. Het mag dan wat kouder worden door de instromende wolken, het voordeel is wel dat het licht zachter wordt en de Drei Zinnen met hun grote schaduwen steeds donkerder en dreigender afsteken tegen de hemel.

Op het terras van de Drei Zinnenhütte pak ik mijn camera tevoorschijn en maak ik een paar testfoto’s voor de belichting. Door het grote contrast tussen wolken, blauwe lucht en de donkere schaduwen duurt het even voordat ik de ideale belichting heb gevonden. Ik stap van het terras af, richt de camera op de Paternkofel en begin foto voor foto met het samenstellen van het overweldigende panorama. Na een foto of vijftien heb ik het hele panorama van de Paternkofel en Drei Zinnen in beeld gehad en moet geduld hebben tot ik weer thuis ben voor ik erachter kom of het gelukt is. Ik maak nog een tweede serie, want deze kans op een goed panorama wil ik hier zeker niet voorbij laten gaan.

Eenmaal thuis plak ik de foto’s aan elkaar. De compositie blijkt gelukt en alles past netjes op elkaar. Helaas blijkt de belichting zoals verwacht een nogal saai compromis tussen licht en donker. De conversie van de RAW beelden naar HDR doet wonderen: dit geeft de sfeer van het moment goed weer. Na het omzetten van alle beelden naar HDR kan ik het panorama opnieuw aan elkaar plakken en voor altijd thuis genieten van één van de meest spectaculaire plekken in de Dolomieten.

Naar het hart van de Sextener. Foto Sean Vos