Verhaal achter de foto: ¡Hola! ¡Buen camino!

Een echte fotograaf ben ik niet. Van technisch fotovernuft heb ik dan ook geen kaas gegeten. En toch loop ik meestal met m’n camera rond. Vaak zelfs in de aanslag. Om net op dat ene moment die ene foto te kunnen maken van dat wat zich daar en dan voordoet. Toegegeven, een beetje oog voor compositie heb ik wel. Maar de technische kant, die laat ik aan m’n camera over. Een beetje van mezelf, en een beetje van uhm… Panasonic, zeg maar. En dat levert soms best leuke plaatjes op.

Foto en tekst: Mariska Bosman

14 september 2011. Het is een mistige woensdagmorgen in het Franse Saint Jean Pied de Port. M’n rugzak met daaraan een Sint Jacobsschelp staat gereed bij de deur van de herberg waar ik afgelopen nacht heb geslapen. Een eerste kennismaking met het pelgrimsleven. Mensen van over de hele wereld, gezamenlijk avondeten, slapen op een slaapzaal. Ik moet er nog even aan wennen. Nu eerst maar eens vertrekken. Naar Santiago de Compostela. Ruim 800 kilometer hiervandaan. Ik doe m’n rugzak op en met een ferme handdruk wenst de herbergier me een ¡buen camino! Hij kijkt er echter zo plechtig bij dat ik me even afvraag waar ik aan begin.
Eenmaal buiten loop ik door de zuidpoort het stadje uit. Op naar m’n eerste bestemming: Refuge Orisson. Deze ligt op het traject naar Roncesvalles. Dat laatste plaatsje zou ook in een dag vanaf Saint Jean Pied de Port te bereiken moeten zijn. Er wordt echter aangeraden de etappe op te splitsen omdat het nogal een lang traject is voor de eerste dag. Helemaal omdat het meteen de Pyreneeën over gaat. Refuge Orisson dus als eerste bestemming.

Ik volg de gele pijlen die de richting naar Santiago wijzen. Goed dat ze er staan, want oriënteren met zo weinig zicht is lastig. Als ik m’n ogen dichtknijp voel ik hoe de mist die zich in mijn wimpers had genesteld in druppeltjes over m’n wangen loopt. Tijd voor een café con leche in het barretje waar ik langskom. Eenmaal opgewarmd hervat ik de tocht die vooralsnog gewoon over asfalt gaat. Wel omhoog. Uit het niets het geluid van een koe die boe roept. Kastanjes op de grond. De voortekenen van de herfst zijn daar. Benieuwd naar het landschap, maar uitzicht nul.
Ineens hoor ik stemmen. Muziek. Zien doe ik nog steeds niets. Maar dan… een aantal tientallen meters verder: Refuge Orisson. Ik heb slechts 8 km gelopen, dus als een overwinning voelt het allerminst. Even overweeg ik toch door te gaan. Maar nee, het heeft veel moeite gekost hier een bed te krijgen en als ik het hele traject van 25 kilometer had willen lopen inclusief het overbruggen van 1600 hoogtemeters, had ik toch echt eerder moeten vertrekken die dag. Blijven wordt het dus. En na opnieuw mensen van over de hele wereld, gezamenlijk avondeten - dit keer inclusief uitgebreid voorstelrondje - en slapen op een slaapzaal, word ik de volgende ochtend wakker met dit uitzicht. De mist is verdwenen. Als sneeuw voor de zon. De zon die me met een warm ¡hola! begroet en me bemoedigend een ¡buen camino! wenst. En een buen camino is het geworden.